Queen - 'Love Of My Life'

"Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων..."

Δαιμόνιο είναι κι ο έρωτας. Εισβάλει μέσα σου, εν αγνοία σου, και κλέβει τον έλεγχο της καρδιάς, του μυαλού, της ψυχής σου. Υποκύπτεις σ' αυτόν όπως δεν υποκύπτεις σε κανένα άλλο συναίσθημα. Όλα τα υπόλοιπα μπορούν να χαλιναγωγηθούν, αν έχεις την πρόνοια να σκεφτείς λίγο καλύτερα πριν πράξεις... εκείνος όχι. Παραδίνεσαι. Όταν στη θέση του μυαλού μπαίνει η καρδιά, το έχεις χάσει το παιχνίδι... Όσο λογικά κι αν προσπαθήσεις να σκεφτείς, όσο κι αν συνειδητοποιείς ότι αυτό που θέλεις είναι παράλογο, όσο κι αν ξέρεις ότι δεν πρέπει να το κάνεις, στο τέλος πάντα θα σε βασανίζει η σκέψη ότι δεν έκανες αυτό που ένιωσες. Κάθε μορφή ψυχικής ηρεμίας καταλύεται άπαξ κι ερωτεύθηκες... το δαιμόνιο σε γνώρισε,βρήκε πρόσφορο έδαφος κ δεν θα σ' αφήσει ποτέ.Τέτοιες ημέρες γιορτινές θα έπρεπε κανονικά να υμνώ τον έρωτα. Τυχαίνει όμως μέρες σαν κι αυτές να μου αποκαλύπτεται η μελαγχολική πλευρά του συναισθήματος... 

Τόσο απλά...

Να ξεκινήσουμε από τα βασικά...Δεν ξέρω πολλούς που να τους αρέσει να βλέπουν ανθρώπους να δέχονται επίθεση και να τραυματίζονται άσχημα.Είναι απάνθρωπο και καταδικαστέο.Ειδικά όταν το θύμα είναι περιτρυγιρισμένο από πολλά άτομα.
Πάμε στην ουσία...
Για ποιο λόγο κύριε Χατζηδάκη βγήκατε από την βουλή την ώρα της πορείας;
Μήπως θέλατε να φανεί ότι είστε δίπλα στον κόσμο που πεινάει;
Μήπως επιχειρούσατε μια ακόμα λαϊκίστικη κίνηση όπως το συνηθίζουν οι Έλληνες πολιτικοί;
Ίσως...
Προφανώς δεν περιμένατε τέτοια αντίδραση από τους πολίτες...και τονίζω το "πολίτες" γιατί απ' όσα είδα στις φωτογραφίες δεν ήταν αντιεξουσιαστές που σας επιτέθηκαν(όπως σίγουρα θα μεταδώσουν τα ΜΜΕ στην πλειονότητά τους) αλλά απλός κόσμος.

ΠΥΞ ΛΑΞ Μοναξιά μου όλα

Άνθρωποι μόνοι: επιλέγουμε τη μοναχικότητα, όχι τη μοναξιά...

Είναι γεγονός ότι άλλο ήθελα να γράψω κι άλλο κατέληξα να σκέφτομαι. Δεν είναι κάτι που το κάνω συχνά - συνήθως η ανάγκη να εκφραστώ είναι τόσο έντονη, που δεν χωρούν δεύτερες σκέψεις στο μυαλό μου. Παρόλα αυτά, το γενικότερο κλίμα τον τελευταίο καιρό επιβάλει μια διαφορετικού είδους αντιμετώπιση απ' αυτήν που (σας/με) έχω συνηθίσει. Όπως είπε κ μια πολύ καλή φίλη σήμερα, "άνθρωποι μόνοι, επιλέγουμε τη μοναχικότητα, ΔΕΝ επιλέγουμε τη μοναξιά... άνθρωποι βουτηγμένοι στην κατάθλιψη, τις ψυχώσεις, τις νευρώσεις, τις ανασφάλειες" ... Μακράν πιο επίκαιρο θέμα απ' αυτό που είχα κατά νου. Απ' την άλλη, πώς αγγίζεις ένα τέτοιο θέμα; Με θράσος...