"Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων..."

Δαιμόνιο είναι κι ο έρωτας. Εισβάλει μέσα σου, εν αγνοία σου, και κλέβει τον έλεγχο της καρδιάς, του μυαλού, της ψυχής σου. Υποκύπτεις σ' αυτόν όπως δεν υποκύπτεις σε κανένα άλλο συναίσθημα. Όλα τα υπόλοιπα μπορούν να χαλιναγωγηθούν, αν έχεις την πρόνοια να σκεφτείς λίγο καλύτερα πριν πράξεις... εκείνος όχι. Παραδίνεσαι. Όταν στη θέση του μυαλού μπαίνει η καρδιά, το έχεις χάσει το παιχνίδι... Όσο λογικά κι αν προσπαθήσεις να σκεφτείς, όσο κι αν συνειδητοποιείς ότι αυτό που θέλεις είναι παράλογο, όσο κι αν ξέρεις ότι δεν πρέπει να το κάνεις, στο τέλος πάντα θα σε βασανίζει η σκέψη ότι δεν έκανες αυτό που ένιωσες. Κάθε μορφή ψυχικής ηρεμίας καταλύεται άπαξ κι ερωτεύθηκες... το δαιμόνιο σε γνώρισε,βρήκε πρόσφορο έδαφος κ δεν θα σ' αφήσει ποτέ.Τέτοιες ημέρες γιορτινές θα έπρεπε κανονικά να υμνώ τον έρωτα. Τυχαίνει όμως μέρες σαν κι αυτές να μου αποκαλύπτεται η μελαγχολική πλευρά του συναισθήματος... 

Απευθύνομαι σε εσένα που, όπως κι εγώ, είσαι ερωτευμένος και το αντικείμενο του έρωτά σου λείπει. Πιστεύω ότι πρόκειται για ένα συναίσθημα θεϊκό, αν υπάρχει λέξη κατάλληλη για να το χαρακτηρίσει κανείς... Θεωρώ ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που ερωτεύτηκε και δεν πίστεψε πως είναι ό,τι καλύτερο του έχει συμβεί. Όμως πες μου: μπορείς εσύ να υμνήσεις τον έρωτα σήμερα; Μπορείς να νιώσεις χαρούμενος που είσαι ερωτευμένος μια τέτοια μέρα, όταν ξέρεις ότι θα έπρεπε να γιορτάζεις μαζί του κι αυτός δεν είναι εδώ; Όταν ξέρεις πόσα έχεις να μοιραστείς και δεν μπορείς; Ίσως είναι ηλίθιο, αλλά πιστεύω ότι οι γιορτές εντείνουν την μελαγχολία μας και την ανάγκη μας για τον έρωτά μας... Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει, όμως είναι γεγονός ότι συμβαίνει... και μας επηρεάζει. 

Θεωρούσα ότι αυτές οι γιορτές θα περνούσαν ήρεμα, ανεπηρέαστα, κατακλυσμένες κυρίως από το αίσθημα της αναγκαιότητας να προλάβω να τακτοποιήσω όλες τις εκκρεμότητές μου. Μάλλον έτρεφα αυταπάτες... γιατί ένα απλό γεγονός όπως το να σε δω τυχαία στον δρόμο, ξύπνησε το δαιμόνιο σου μέσα μου... και η φαινομενική ηρεμία μου έλαβε τέλος. Ξαφνικά όλες οι αμφιβολίες μου αναδύθηκαν στην επιφάνεια, ορθώθηκαν και με πλάκωσαν με το βάρος των επιλογών μου... επιλογών που δεν έπαψα και μάλλον δεν θα πάψω ποτέ να αμφισβητώ. Οι πράξεις μου, αυτές που τόλμησα κι αυτές που δεν πραγματοποίησα ποτέ, περνούν μπροστά από τα μάτια μου κάθε φορά που σε κοιτάζω... Αυτά που δεν ειπώθηκαν ποτέ μεταξύ μας θα με βαραίνουν πάντα. Δεν ξέρω αν έχει σημασία ότι ήξερα πως ήξερες... ούτε πως στο έδειξα με κάθε δυνατό τρόπο, πέραν του να στο πω, γιατί οι συνθήκες τότε ήταν ρευστές... Ίσως όλα αυτά να είναι απλώς δικαιολογίες για να καθησυχάζω τον εαυτό μου... ίσως και οι συνθήκες να ήταν κάτι παραπάνω από απαγορευτικές για τα αισθήματά μου. Εν τέλει όμως, τίποτε απ' αυτά που με δικαιολογούν στα μάτια των άλλων δεν με δικαιολογεί στον εαυτό μου... άλλωστε, γι' αυτό είσαι κ η μοναδική απόφαση που με διχάζει στη ζωή μου. 

Το ηθικό δίδαγμα της ημέρας που σε συνάντησα είναι που μου προκαλεί το μεγαλύτερο δέος. Ίσως στην πραγματικότητα πάντα να το ήξερα, αλλά να μην το είχα συνειδητοποιήσει σε όλο του το μεγαλείο... Τη στιγμή που θα σε αντικρίσω, είσαι ό,τι με κρατάει στη γη. Εκείνη τη στιγμή, όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει, όσους άντρες κι αν έχω γνωρίσει, όποιον κι έχω βάλει στη ζωή μου, όλα διαγράφονται. Δεν υπάρχει κανείς, δεν υπάρχει τίποτα. Μόλις εσύ ξυπνήσεις μέσα μου, όλα τα άλλα είναι μηδαμινά, όσο σπουδαία κι αν τα θεωρούσα μέχρι εκείνη τη στιγμή. Δεν νομίζω ότι έχει νόημα να μπω καν στον κόπο να προσπαθήσω να το εξηγήσω... Ούτε θέλω να σκεφτώ αν μια τέτοια επαφή θεωρείται υγιής. Πόσο μάλλον να εγγυηθώ ότι θα συνεχίσει να συμβαίνει... Δεν μπορώ να πω μεγάλα λόγια, όμως εκείνη η στιγμή επιβεβαίωσε την πρώτη σκέψη που έκανα όταν σε γνώρισα: ότι είσαι ένα άτομο που δεν θα βγει ποτέ από μέσα μου. Με συγκλονίζει αυτή η συνειδητοποίηση και ταυτοχρόνως ήταν κάτι που το ανέμενα... 

Η σκέψη σου ήδη με ταλάνιζε έντονα αυτόν τον καιρό, συνεπώς δεν είναι να απορώ που έχω πέσει σε περισυλλογή. Έχω αρχίσει να σκέφτομαι ότι δεν έχω τίποτα να χάσω... φαινομενικά. Είναι κοροϊδία να δίνω συμβουλές στους άλλους κι εγώ η ίδια να μην τα εφαρμόζω. Παραδέχομαι ότι είσαι μια ιδιόμορφη κατηγορία. Και ξέρω ότι δεν θα οδηγήσει πουθενά. Αλλά είναι άδικο να μην ξέρεις ότι υπάρχει ένας άνθρωπος που σε αγαπάει τόσο πολύ... Κι είναι εξίσου ψυχοφθόρο για μένα να το κουβαλάω τόσα χρόνια μέσα μου... Δεν θα είναι εύκολο όμως. Γιατί ό,τι αξίζει, πονάει κι είναι δύσκολο...

P.S.: Τα credits για τον τίτλο απευθύνονται στο ομώνυμο βιβλίο του Gabriel Garcia Marquez, καθώς θεώρησα ότι ταιριάζει γάντι στο σημερινό περιεχόμενο του άρθρου...