Ευθύνες και πράσινα άλογα...

Ήρθαν και τα πιο σκληρά μέτρα λοιπόν και δεν μας χάλασε καθόλου...έτσι όπως γίναμε.
Και όμως τα κόμματα συνεχίζουν να βλέπουν την κατάσταση πολιτικά!!!Ακούγοντας εκπροσώπους της Ν.Δ. στα κανάλια έφριξα πραγματικά.Μιλάνε για ευθύνες και καλά όταν όμως ήταν αυτοί στην εξουσία έξυναν τα κάκαλα τους με πρώτο και καλύτερο τον Καραμανλή που έγινε ο καλύτερος φίλος του Πλέιστεσιον.Το μόνο που έκανε ήταν να βγει μια μέρα στο Μαξίμου και να πει το φοβερό :"Αναλαμβάνω την ευθύνη" χωρίς να κάνει τίποτα!!Απλά το είπε!!Ούτε παραιτήθηκε,ούτε να έδιωξε κανέναν...Αντί να πουν τι έκαναν και αύξησαν το χρέος στα 300 δις χειροτερεύοντας το χάλι που είχε ήδη δημιουργήσει τόσα χρόνια το ΠΑΣΟΚ κάθονται τώρα και ρίχνουν ευθύνες στον Παπανδρέου.Και κανένας μα κανένας από τα λαμόγια που κυβέρνησαν τόσα χρόνια δεν έχει βγει να πει στον κόσμο ένα γαμημένο ΣΥΓΓΝΩΜΗ!!!Νοιάζονται όλοι για τις θεσούλες τους και για το πολιτικό κόστος των αποφάσεων που πήραν ή ήθελαν να πάρουν!

Όταν οι αξίες χάνουν την αξία τους...

Ένα από τα μεγαλύτερα ερωτήματα υπαρξιακού περιεχομένου είναι το εξής: πώς διαμορφώνουμε χαρακτήρα; Τι μας επηρεάζει εν τέλει; Η οικογένεια; Η εκπαίδευση; Ο κοινωνικός μας περίγυρος; Τα ΜΜΕ; Όλα μαζί; Ίσως και τίποτα απ' τα προαναφερθέντα. Ουκ ολίγες είναι οι περιπτώσεις στις οποίες άτομα που αναπτύσσουν συνείδηση σε δυσμενές οικογενειακό ή σχολικό περιβάλλον εκδηλώνουν χαρακτήρα εκ διαμέτρου αντίθετο σε σχέση με τις επιρροές που δέχονται... και το αντίθετο. Βέβαια, είναι πολύ πιθανόν όταν οι επιρροές φέρνουν το άτομο σε δυσάρεστη θέση, να επιλέγει το ίδιο να ακολουθήσει αντίθετη πορεία. Όμως εδώ έγκειται το ερώτημα: ποια είναι η ειδοποιός διαφορά μεταξύ ενός ατόμου που επιλέγει να ακολουθήσει την πεπατημένη κι ενός ατόμου που επιλέγει να διαφοροποιηθεί; Δεν είμαι ούτε ψυχολόγος ούτε φιλόσοφος για να μπορέσω να δώσω τεκμηριωμένη απάντηση πάνω σ' αυτό το ζήτημα... Ίσως να είναι γονιδιακό το ζήτημα - σ' αυτήν την περίπτωση έχουμε ακόμη πολλά να μάθουμε.

Επιστρέφω στο ερώτημα: ποιος μας επηρεάζει; Και με ποια κριτήρια τον αφήνουμε να μας επηρεάσει; Είναι γενικά παραδεκτό ότι δεν δεχόμαστε οποιαδήποτε άποψη ακούμε... Αναπτύσσουμε κριτική ικανότητα απέναντι στις επιρροές, που όμως διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Προσπαθούμε να πείσουμε με λογικά επιχειρήματα ότι η άποψή μας είναι η σωστή... Επηρεάζουμε και ταυτόχρονα επηρεαζόμαστε - ένας φαύλος κύκλος που καθορίζει τη ζωή μας.

Θεός!!!!!Να πάει στην eurovision!!

Άλλη μία συνηθισμένη μέρα...

Ενώ ήμουν σίγουρη, ότι άλλη μία μέρα ξεκινούσε, λίγο πολύ ίδια με όλες τις προηγούμενες, όπου η μίζερη και μουντή καθημερινότητά μου, θα στοίχειωνε για άλλη μία φορά την ανήσυχη και ταραγμένη φύση μου, ενά ίσως και ασήμαντο γεγονός για κάποιους μα για εμένα τόσο έντονο και ελπιδοφόρο που αποτίναξε όποια μίζερη σκέψη μπορεί να έκανα στο μυαλό μου... 

Ένα λουλούδι, μέσα σ' ένα σπασμένο σωλήνα, ακούγεται λίγο αστείο, λίγο αφηρημένο, ίσως και κουτό, όλοι θα έχουμε τέτοιες αστείες εικόνες για να μας δίνουν θάρρος στις δύσκολες στιγμές. Η παρουσία του εκεί, μου έφτιαξε όχι μόνο την διάθεση αλλά μου 'ξύπνησε' παλιές αναμνήσεις, (όσες μου απόμειναν δηλαδή). Φαντάσματα μιας προηγούμενης σχέσης, μια αγκαλιά, όλα δικά σου...

Κοίταζα το λουλούδι και αυτόματα το μυαλό μου, πήγαινε σ' εσένα. Ασυνείδητα βέβαια, αφού πλέον η παραμικρή σου θύμηση μου φέρνει λύπη και θλίψη, έναν απέραντο ωκεανό θλίψης έτοιμο να με καταπιεί... Οι πληγές εκτεθειμένες στο χρόνο είτε γιατρεύονται και κλείνουν χωρίς  ν' αφήσουν σημάδια, είτε μολύνουν την περιοχή, προκαλώντας πόνο σε αυτόν που τις κουβαλάει...

Στοχευμένος αποπροσανατολισμός

Δεν θα το πιστέψετε...τα ΜΜΕ σε συνεργασία με τη κρατική μηχανή προσπαθούν να κατευθύνουν αλλού την προσοχή του κόσμου.Σε μια περίοδο που η χώρα αντιμετωπίζει μια τεράστια οικονομική και πολιτική κρίση,από τις τηλεοράσεις μας προβάλλεται κυριολεκτικά "ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή".
Από την "δήθεν"εξάρθρωση τρομοκρατικών οργανώσεων μέχρι το αν ήπιε...ούζο το σκυλί μιας τσούλας...
Για πόσο χαζούς μας περνάνε πια;Νομίζουν ότι θα χάψουμε το παραμύθι με τον Επαναστατικό Αγώνα...ξαφνικά συνέλλαβαν τους πάντες,βρήκαν τις κρυψώνες-γιάφκες και όλα καλά!Οι υποτιθέμενοι τρομοκράτες τα είχαν όλα έτοιμα για την αστυνομία.Σκληροί δίσκοι με προκυρήξεις,χειρόγραφα σχέδια και άλλα εμφανίστηκαν στο πιάτο της αστυνομίας.Ξαφνικά η ελληνική αστυνομία έγινε F.B.I. ή οι τρομοκράτες είναι τόσο ηλίθιοι ώστε να διευκολύνουν τους greek cops;

Η λυρική κλείνει…

Λόγω σοβαρών οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η λυρική των Αθηνών, τα διευθυντικά στελέχη της, δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο κλεισίματος της. Το ζήτημα όμως του κλεισίματος της, μου προκαλεί εκτός από απέραντη θλίψη και έντονο προβληματισμό… Η λυρική αν μην τι άλλο είναι ένας χώρος που προάγει τον πολιτισμό, οι παραστάσεις της είναι ποιοτικοί θησαυροί, είναι η επικοινωνία (ίσως και η μοναδική) με το ζωντανό κομμάτι του πολιτισμού. Τι επιπτώσεις μπορεί να έχει το κλείσιμο της λυρικής; Εκτός από τη ζημιά στον πολιτισμό, ίσως και καμία άλλη, εξαρτάται όμως από το τι θεωρεί ο καθένας από εμάς, πολιτισμό. Αλήθεια, τι είναι πολιτισμός; Ακόμα μία βαρύγδουπη λέξη; Είναι προϊόν πολιτισμών παλαιών, των οποίων καπηλευόμαστε τους ‘θησαυρούς’ ως γνήσια τέκνα τους;
Ίσως το ενδεχόμενο κλείσιμο της λυρικής, να μην στοιχίσει και τόσο στους νεοέλληνες ή τουλάχιστον στους περισσότερους από αυτούς, αφού έχουν μάθει να διασκεδάζουν και όχι να ψυχαγωγούνται από προγράμματα χαμηλότερης ποιοτικής αισθητικής που δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα. Που πήγε άραγε η κριτική σκέψη, η νόηση, η αισθητική, μα πάνω απ’ όλα που πήγε ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ;
Μία χώρα χωρίς λυρική, χωρίς πνευματικά ερεθίσματα, πως είναι δυνατόν να επαίρεται και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό για περασμένα μεγαλεία; Αυτό που μας έκανε ξεχωριστούς ήταν το πνευματικό μεγαλείο ενός πολιτισμού που προϋπήρξε και μας έχρισε διαδόχους του. Εσφαλμένα; Μπορεί και όχι, αλλά τι σημασία έχει, ας κλείσει η λυρική, ας κλείσουν και τα θέατρα, ένας λαός έχει αρκετά οικονομικά προβλήματα για να σκέφτεται την πνευματική του ανυπαρξία, τονίζω ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ, όχι παρακμή… Ας επιφυλασσόμαστε για τα χειρότερα.

Ζήτημα νοοτροπίας και μαζοχισμού

36 χρόνια μετά την μεταπολίτευση και η χώρα πάει από το κακό στο χειρότερο.Ανάθεμα αν σε αυτή τη περίοδο έγινε κάτι για το καλό του τόπου.Ολόκληρο το σύστημα σάπιζε και πλέον έχει φτάσει στην αποσύνθεση.
Η διαφθορά χρόνο με τον χρόνο ανέβαινε σκαλοπάτια επικρατώντας στους περισσότερους τομείς της πολιτικής και οικονομικής ζωής.Ταυτόχρονα εμείς γινόμασταν μέρη του συστήματος συμμετέχοντας ενεργά και ψάχνοντας την κατάλληλη ευκαιρία να επωφεληθούμε απ'το οτίδηποτε.Να βάλουμε κάποιον γνωστό μας σε θέση του δημοσίου,να κλέψουμε την εφορία,να κερδίσουμε μερικά τετραγωνικά στο χωράφι μας κλπ.Είναι σαφές ότι έχουμε λανθασμένη νοοτροπία ως λαός.Βρίζουμε τους πολιτικούς συνέχεια ενώ γνωρίζουμε ότι ΕΜΕΙΣ τους ψηφίσαμε και τους υποστηρίξαμε ξανά και ξανά παρά το γεγονός ότι βλέπαμε τα στραβά.Δεν μας ενδιέφερε όμως καθώς κλασικά κοιτάζαμε το συμφέρον μας.Τώρα όμως που φτάσαμε σε μια τέτοια κρίση πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.Το πολιτικό σύστημα είναι αποσαθρωμένο και γι αυτό φταίμε και εμείς.Εννοείται ότι οι πολιτικοί έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για την σημερινή κατάσταση.Αλλά δεν εκλέχτηκαν μόνοι τους...

Μυρωδιές, χρώματα, εικόνες, αναμνήσεις...

Σου έχει τύχει ποτέ να περπατάς στον δρόμο και ξαφνικά να χάνεις την γη κάτω από τα πόδια σου, για φαινομενικά άγνωστο λόγο; Το συνειδητό μέρος του μυαλού σου και οι αισθήσεις σου παγώνουν, το σώμα σου θέτει τη λειτουργία του αυτόματου πιλότου - πλέον λειτουργείς ασυνείδητα στο παρόν... και το υποσυνείδητό σου, σου παίζει παιχνίδια: μια μυρωδιά που εισέβαλε στα ρουθούνια σου, ένα έντονο βλέμμα που διασταυρώθηκε με το δικό σου, ένα χρώμα που ξεχωρίζει μέσα στο φάσμα του συνηθισμένου, μια εικόνα που έχεις ξαναζήσει... κι έχεις ξαναζήσει... κι έχεις ξαναζήσει... Όχι ακριβώς deja vu... Γιατί τα έχεις όντως ξαναζήσει... ξαναδεί.. ξαναμυρίσει...

Περί αντικειμενικότητας...

Πόσες και πόσες φορές δεν έχει τύχει σε συζητήσεις μας να λέει κάποιος :"Βλέποντας το θέμα αντικειμενικά...".Αμέσως όλοι νιώθουμε κάπως περίεργα αφού γνωρίζουμε ότι η αντικειμενικότητα δύσκολα βρίσκεται και αν βρεθεί σίγουρα κρύβει μια...υποκειμενικότητα μέσα της.
Πρέπει να υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες για να φτάσουμε στο σημείο να μιλάμε για αντικειμενική άποψη.Π.χ. να μην έχει κάποιος οποιόδηποτε συμφέρον έστω και το ελάχιστο ή να μην γνωρίζει τίποτα εντελώς για το θέμα που συζητιέται.Στις περισσότερες περιπτώσεις πάντα υπάρχει κάτι που θα μας επηρεάσει σε τέτοιο βαθμό ώστε να μεταβληθεί η γνώμη μας αρκετά για να μην θεωρηθεί αντικειμενική.

Τι παίζει

Με τη σειρά μου να ευχαριστήσω την φίλτατη Νατ για τα καλά της λόγια και να πω δυο,τρία,τέσσερα πράγματα για το μπλογκ μας παρότι η Νατ με κάλυψε πλήρως.
Φτιάχτηκε ξεκάθαρα για να λέμε την άποψη μας με τον τρόπο μας.Πότε αστείος,πότε καυστικός...Πάλι καλά που στο ίντερνετ δεν υπάρχει λογοκρισία.Θα σχολιάζουμε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.όλα αυτά που μας προκαλούν κάποια αντίδραση,θετική ή αρνητική.
Δόξα τω Θεώ η τρελή καθημερινότητά μας αποτελεί αστείρευτη πηγή γεγονότων που προκαλούν την αντίδραση μας.Θα προσπαθήσουμε να γράφουμε όσο συχνότερα μπορούμε δίνοντας το στίγμα μας.
Θα ήταν χαρά μας να συμμετέχει ο καθένας σχολιάζοντας τις απόψεις μας ανοίγοντας διάλογο.Το μπλογκ θα υφίσταται αλλαγές που και που,έτσι ώστε να είναι όσο το δυνατόν πιο καλοσχεδιασμένο.
Επίσης αν κάποιος θέλει να συνεργαστεί μαζί μας και να γράφει στο μπλογκ,ευχαρίστως να τον δεχθούμε.

Ο λόγος που γράφουμε...

Ως πρώτο άρθρο για το νέο blog μας - τα εύσημα για τη δημιουργία του οποίου ανήκουν στον πολύ καλό φίλο και συγγραφέα Achi Z - θεώρησα καταλληλότερο να γράψω γιατί γράφουμε... Θα μιλήσω κυρίως για τις δικές μου απόψεις ελπίζοντας ότι η οπτική μου γωνία εκφράζει εξίσου τον Achi. Φίλτατε Achi, διόρθωσέ με αν κάνω λάθος...
Αρχικά, η συγγραφή είναι ένας τρόπος ζωής... Γιατί το λέω αυτό; Μπορεί να φαίνεται υπερβολικό, για πολλούς ανθρώπους όμως δεν είναι. Σκεφτείτε πόσα πράγματα παρακολουθούμε να συμβαίνουν κάθε μέρα... πόσα απ' αυτά τα πράγματα ζούμε εμείς οι ίδιοι σε καθημερινή βάση... ο κόσμος γύρω μας τρέχει με ρυθμούς ασταμάτητους που κατά κύριο λόγο μας ξεπερνάνε. Ό,τι κι αν κάνουμε, δεν μπορούμε να ελέγξουμε τον χρόνο. Όσο κι αν το ευχόμαστε, δεν γυρνάει πίσω ούτε μπορούμε να πατήσουμε το pause στο τηλεχειρίστηριο της ζωής και να παγώσουμε τον χρόνο στις στιγμές που επιθυμούμε... Ο χρόνος, λοιπόν, μας ξεπερνάει... και είναι απίστευτο πραγματικά πόσες καταστάσεις της ζωής μας συσχετίζουμε ή μετράμε με τον χρόνο.