Γιατί η παρανοϊκότητα είναι το πρώτο διεστραμμένο μέρος που θα κρυφτεί η λογική...

Οι αντιθέσεις ανέκαθεν με έλκυαν ως αυθύπαρκτες οντότητες, πάντα τα "καλούπια" μου χρησίμευαν μόνο για να τα "σπάω".. Μ' αρέσει να "κουβαλάω" αυτήν την τρέλα,  μια υποβόσκουσα "περιθωριοποίηση" όχι για να ξεχωρίσω,αλλά για ν' αμφισβητώ την τελειότητα ως ζωντανή οντότητα... Όλα κρύβουν μέσα τους μία "διαστροφή', ξεκινώντας από το ίδιο το σύμπαν που η απόλυτη αναλογία του, κρύβει το "τέλειο" χάος... Ακόμα και η λογική...κρύβει μία τρέλα ή όπως μαρτυρεί και ο τίτλος μία παρανοϊκότητα.. Το καλό έχει μια δόση ¨κακίας", το κακό μια δόση "καλοσύνης"... Ζούμε  για το τέλειο, είμαστε όμως καταδικασμένοι να ζούμε στο λανθάνον, αφού το τέλειο δεν υπάρχει.. Είναι σαν να έχουμε ένα "παραμορφωμένο" είδωλο σ' έναν "παραμορφωμένο" καθρέφτη... Αυτός ο καθρέφτης όμως παραμορφωτικός όπως είναι, μας "δείχνει" αυτό που θέλουμε να "δούμε", το ψέμα μέσα στην αλήθεια.. Είναι απίστευτο το  πως δύο εκ διαμέτρου αντίθετα πράγματα "ταιριάζουν" τόσο αρμονικά μεταξύ τους...


Η τρέλα σχεδόν πάντα ερχόταν σε σύζευξη με την ευφυΐα, τα όρια σχεδόν είναι ανύπαρκτα... Έτσι μ' αρέσει να με χαρακτηρίζω, άνθρωπο "διχασμένο" ανάμεσα στο "πρέπει" και στο "δεν" Να βάζω όρια που ξέρω πως μερικά λεπτά αργότερα θα τα σπάσω... Δεν είναι τυχαίο που μεγάλοι κωμικοί υπέφεραν από κατάθλιψη; Και όμως είναι τόσο "λογικό" που καταντάει παρανοϊκό... Η ευτυχία και η θλίψη, η μέρα με τη νύχτα, λέξεις με έντονο το στοιχείο αντίθεσης, αβίαστης και φυσικής, τόσο που μοιάζει αφύσικη...

Όλη μας η ζωή είναι έτσι...διχασμένη στο καλό και στο κακό, στο φως και το σκοτάδι... Πότε μου δεν συμπαθούσα αυτούς που υπέκυπταν στον πειρασμό να έχουν την παραβατικότητα να είναι τόσο "νόμιμοι", τόσο "ατσαλάκωτοι", ζω με τα άκρα γιατί εκεί βρίσκω τις ισορροπίες μου, αγαπάω για να με μισούν και μισώ για να μ' αγαπούν... Παίζω με τις λέξεις χρησιμοποιώντας τις αντιθέσεις γιατί μιλάω σοβαρά...  Η σοβαρότητα ανέκαθεν ήταν δικαίωμα των τρελών... Είναι τόσο μαγικό να ταξιδεύεις με τις αντιθέσεις, σε κάνουν "τρωτό" γι' αυτό και σου δίνουν το δικαίωμα στην αθανασία... Αναζητείς την γαλήνη γι' αυτό και κάνεις "πόλεμο"

Μπορεί ν' ακούγεται τρελό, μπορεί κιόλας να είναι.. Ο "παραμορφωτικός" μου καθρέφτης  έσπασε, εγώ τον "έσπασα" μόνη μου για να βρω την "τύχη" μου κι ας ξέρω πως θα μου φέρει ατυχία σε μια κοινωνία που της αρέσει να βλέπει τα πάντα μέσα από "καθρέφτες" και "κλειδαρότρυπες"... Εγώ απλά θέλω να "ζήσω" γι' αυτό και ένα κομμάτι μου πρέπει να "πεθάνει", εξάλλου κάθε νίκη ακολουθείται από θανάτους, μερικές φορές μάλιστα όσοι περισσότεροι θάνατοι, τόσο πιο βέβαιη και  η εξασφάλιση της νίκης...