Όταν η "τύφλωση" είναι θέμα χαρακτήρα...

Τολμώ να πω, πως μία διαδρομή με το 040, εκτός από αφάνταστα ψυχοφθόρα και βασανιστική-κάνει τα κινέζικα βασανιστήρια να μοιάζουν λούνα-παρκ-είναι και πολύ "επιμορφωτική". Καθώς λοιπόν, περίμενα στωικά την ώρα που θα έφτανα στον προορισμό μου, μετά από τρομερό στριμωξίδι και απίστευτη δυσοσμία-μερικοί δεν έχουν ανακαλύψει ακόμα τ' αποσμητικά-σ΄ένα φανάρι στην Καλλιθέα, πήρε το μάτι μου δύο μεγάλα πανό έξω από το Κέντρο Εκπαίδευσης Αποκατάστασης Τυφλών. Διαβάζοντας λοιπόν τα πανό, ένιωσα θυμωμένη ίσως και λυπημένη περισσότερο μ' εμένα, που επειδή βρέθηκα στριμωγμένη και αηδιασμένη από τις πανταχού αναθυμιάσεις, αγνοούσα το πόσο "τυχερή" είμαι, σε σχέση με άλλους ανθρώπους... Δεν είμαι αρνητική, ούτε ρατσίστρια απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους, που κατά τη γνώμη μου είναι άνθρωποι με σθένος και ίσως πολύ πιο "ανώτεροι" από εμάς...

Πλατειάζω όμως...  Τα πανό ανέφεραν ως ένα από τα αφανή θύματα του σχεδίου" Καλλικράτης" και της οικονομικής κρίσης και το ίδιο το Κ.Ε.Α.Τ. Σκοπεύουν να οδηγήσουν σ' απόλυση σημαντικό μέρος συμβασιούχων εργαζομένων σε νευραλγικές θέσεις, οι οποίοι βοηθούν άτομα να ενταχθούν σε μία κοινωνία, που δεν χάνει ευκαιρία να "πνίγει" τις φωνές τους. Βάσει του νέου σχεδίου "Καλλικράτης", το Κ.Ε.Α.Τ  Καλλιθέας, μπορεί να "ενσωματωθεί" με άλλα Κέντρα Πρόνοιας ή ακόμα και να "κλείσει" εντελώς. Πλέον τα έξοδα για την εκπαίδευση των ατόμων αυτών, τα αναλαμβάνει προσωπικά η οικογένειά τους. Νέος νόμος λοιπόν, όσοι είστε λοιπόν τυφλοί, πρέπει αν μην τι άλλο να έχετε και μία οικονομική ευχέρεια, οι υπόλοιποι δεν μας απασχολεί τι θα κάνετε... Αναρωτιέμαι λοιπόν αν φτάσαμε σε σημείο να κάνουμε εκπτώσεις και στην ανθρωπιά μας... Φτάνω και σε άλλα συμπεράσματα που δεν θα ήθελα περαιτέρω ν' αναλύσω, γιατί ακόμα τρέφω έναν σεβασμό για το ανθρώπινο είδος... 


Καθώς λοιπόν κοίταγα τα πανό, γύρισα πίσω μου κοιτώντας τους άλλους επιβάτες, έψαχνα για μία αντίδραση τους, μία έκφραση, μία αποδοκιμασία... Τίποτα! Κάποιοι και μάλιστα αρκετοί από αυτούς κοίταγαν από την πλευρά των πανό, αλλά δεν τα "έβλεπαν", χαμένοι στις σκέψεις τους, σκεπτόμενοι τα προβλήματά τους, τα αγνοούσαν πανηγυρικά... Αηδίασα, και αυτήν την φορά δεν έφταιγε η ομολογουμένως αβάσταχτη μπόχα που αναδυόταν από το λεωφορείο, αλλά για το γεγονός ότι πλέον έχουμε γίνει "τυφλοί".. "Τυφλοί" απέναντι στα "θέλω" και τις ανάγκες των άλλων... "Τυφλοί" απέναντι σε άτομα που είχαν την ατυχία να πρέπει να μοιράζονται την καθημερινότητά τους μαζί μας... Τους παραβλέπουμε, τους αγνοούμε, παίρνουμε την θέση στάθμευσής τους, αλλάζουμε κανάλι όταν τους βλέπουμε γιατί μας στεναχωρεί το θέαμα... Ποιο θέαμα; Εγώ στεναχωριέμαι με την δική μας κατάσταση, εμείς έχουμε περισσότερες αναπηρίες, πλέον φτάσαμε στο σημείο να μην ακούμε, να μην βλέπουμε, να μην νιώθουμε...

Αρκετά με αυτήν την "υπεροχή" μας, ως άρτιοι, αρκετά με την περιφρόνηση μας, αρκετά... Υπάρχουν προβλήματα που πλέον δεν τα βλέπουμε, μας νοιάζει η τσέπη μας, η καλοπέραση μας, δεν μας νοιάζει όμως τι θα κάνουν τόσα άτομα, τα οποία εν έτει 2010 σε μία υποτιθέμενη πολιτισμένη χώρα εξακολουθούν να θεωρούνται δυσλειτουργικοί σ' ένα μοντέλο κοινωνίας που έχει πολλές ομοιότητες με την κοινωνία της "Αρείας" φυλής του Χίτλερ... Τελικό συμπέρασμα: Αντέχουμε μόνο όσα αντέχει η τσέπη μας γιατί η ανθρωπιά, μας έχει τελειώσει εδώ και καιρό...