"Μένω μονάχος στο παρόν μου, να σώσω ο,τιδήποτε - αν σώζεται - κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου, συνένοχο στον φόνο ΔΕΝ ΘΑ Μ' ΈΧΕΤΕ..."

Γιορτή της Αγίας Ειρήνης χθες, 05/05/2010 κι όπως πολύ σωστά επισήμανε μια φίλη μου "ειρωνικό, δεν νομίζετε;"... Γιατί στο κέντρο επικρατούσε χάος, αναρχία, επιθετικότητα, ρίψη βομβών Μολότοφ, φωτιά, οργή. Ποια Αγία Ειρήνη γιορτάζαμε χθες; Αυτή που καταρρίπτουμε καθημερινά με τέτοιες εικόνες πολέμου; Γιατί αν τα παραπάνω δεν χαρακτηρίζουν τον πόλεμο, τότε τι τον χαρακτηρίζει; Βαρέθηκα να βλέπω παντού το εξής: και τι να κάνουμε, να μην διαδηλώσουμε για τα δικαιώματα μας; για την εξαθλίωση  στην οποία οδηγείται η χώρα μας; για την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής μας; για για για...; Έτσι διαδηλώνετε εσείς; Σκοτώνοντας αθώους ανθρώπους; Δημιουργώντας κλίμα τρομοκρατίας; Ανεβαίνοντας στο κέντρο οπλισμένοι με επικίνδυνα αντικείμενα με τη δικαιολογία "τα ΜΑΤ και η αστυνομία γιατί να στέκονται απέναντί μας οπλισμένοι"; ΣΥΝΈΛΘΕΤΕ! Δεν υποστηρίζω κανέναν σας, ούτε τους μεν ούτε τους δε. Υποστηρίζω το ΔΊΚΑΙΟ και το δικαίωμά μου να κρίνω εγώ ποιος θα με εκπροσωπεί κι αυτός είναι μόνο ο ΕΑΥΤΌΣ μου... 

Σας σιχάθηκα όλους. Κανένας σας δεν είναι αληθινός, κανένας δεν παλεύει πραγματικά για αυτό που λέει ότι παλεύει... Όχι με αυτόν τον τρόπο. Κοροϊδεύετε τη νοημοσύνη του κόσμου. Εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν... Αντί να είμαστε ενωμένοι αυτή τη δύσκολη στιγμή ως έθνος, αντί να δείξουμε αλληλεγγύη μεταξύ μας, αντί να αλληλοϋποστηριχθούμε και να κοιτάξουμε πώς θα αντιμετωπίσουμε αυτά που μας περιμένουν, αυτά που καραδοκούν σε κάθε γωνία περιμένοντας εναγωνίως τη σειρά τους να μας χτυπήσουν - γιατί ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα, αντ' αυτού αναλώνουμε τον εαυτό μας στην αντιπαλότητα μεταξύ των κομμάτων και των πολιτικών απόψεων, πώς ο ένας θα χτυπήσει πισώπλατα τον άλλο... ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΘΕΊΤΕ! Μας αποπροσανατολίζουν... Κρυβόμαστε πίσω από το πρόβλημα της οικονομικής κρίσης, αγνοώντας τα πραγματικά προβλήματα που μας απειλούν, ακριβώς όπως ο ελέφαντας κρύβεται πίσω από ένα δέντρο... 

Κατηγορείτε τον κόσμο ότι φέρεται σαν "επαναστάτης του καναπέ", ότι δεν αναλαμβάνει τις υποχρεώσεις του, ότι δεν κατεβαίνει στις πορείες να υποστηρίξει το δικαίωμά του στη ζωή, ότι δεν κινητοποιείται... ΠΏΣ να κινητοποιηθεί; Κανένας δεν θέλει να εμπλακεί σε τέτοιες καταστάσεις... Έχετε ιδέα πόσος κόσμος επιθυμεί να διαδηλώσει ειρηνικά και ΦΟΒΆΤΑΙ να μπλέξει στην πορεία; Ό,τι κι αν λέτε, ασφάλεια δεν υπάρχει... Έχει δημιουργηθεί ένας φαύλος κύκλος μεταξύ της αστυνομίας και των αναρχικών: οι μεν υποχρεούνται να στέκονται στο πόστο τους κ να προστατεύουν τους πολίτες και τις περιουσίες τους (υποτίθεται), αλλά όχι να κάνουν κατάχρηση εξουσίας και οι δε κατεβαίνουν στην πορεία προεξοφλώντας ότι θα χτυπήσουν και θα χτυπηθούν, χωρίς να υπολογίζουν ανθρώπινες ζωές - ναι, και τα ΜΑΤ είναι ανθρώπινες ζωές κι αυτό δεν αλλάζει - και ξένες περιουσίες, κόποι μιας ζωής. Έτσι υπερασπίζεστε τα δικαιώματά σας/μου/τους; Έτσι το μόνο που καταφέρνετε είναι να χάσετε το δίκιο σας... Δυστυχώς, οι τηλεοπτικές εικόνες είναι αδιάψευστα στοιχεία και κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί αυτό που βλέπει - εκτός από εκείνους που επιλέγουν να μη δουν. Επίσης, δυστυχώς τα επεισόδια και οι επιθετικές τάσεις δεν περιορίζονται στους κουκουλοφόρους και στα ΜΑΤ αλλά επεκτείνονται και σε άλλες συμμετέχουσες ομάδες της διαδήλωσης... είπαμε, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.

Και ρωτώ εγώ τώρα σαν απλή πολίτης: σε ποια "ειρηνική" διαδήλωση να κατέβω; Σε αυτήν που βάφει τα χέρια μου με αίμα; Σε αυτήν που υποκινείται από κόμματα που ουσιαστικά ενδιαφέρονται μόνο για το πώς θα κατηγορήσουν την κυβέρνηση και την οποιαδήποτε κυβέρνηση ο ίδιος ο ελληνικός λαός έχει ανεβάσει στην θέση της εξουσίας; Σε αυτήν που, δυστυχώς στην χώρα μας παρέχει την ευκαιρία σε οποιονδήποτε επιτήδειο να εισχωρήσει μέσα της και να μετατρέψει ένα κατοχυρωμένο συνταγματικά δικαίωμα σε αποτρόπαια πράξη; Σε αυτήν που δεν σέβεται ούτε τις περιουσίες των συνανθρώπων μας ούτε την πολιτισμική μας κληρονομιά, πόσο μάλλον την έννοια της δημοκρατίας; Σε αυτήν που - το ξαναλέω - δεν σέβεται ανθρώπινες ζωές, οποιεσδήποτε ανθρώπινες ζωές κι αν είναι αυτές; Ξεκινάτε να διαδηλώσετε και είναι απολύτως σεβαστό αυτό... Μπορείτε να εξασφαλίσετε ότι αυτή η διαδήλωση δεν θα στραφεί εναντίον σας; Εναντίον μας; Εξασφαλίστε το κι εγώ είμαι μαζί σας. Στο όνομα των ανθρώπινων δικαιωμάτων δε δέχομαι να με εκπροσωπούν δολοφόνοι... Δεν δέχομαι να είμαι συνυπεύθυνη για φόνους, καταστροφές και καταστάσεις που δεν μας δικαιώνουν παρά ρίχνουν το επίπεδο της χώρας μας κ μας καθιστούν αξιόμεμπτους απ' όλους και περισσότερο από τους ίδιους μας τους εαυτούς. Ωθείτε τον κόσμο να σας σιχαθεί και να προτιμήσει να ασχοληθεί με τον εαυτό του, παρά με το υποτιθέμενο συλλογικό καλό... Γιατί, κατά την άποψή μου, όλη αυτή η κατάσταση μόνο υπέρ του συλλογικού καλού δεν είναι.

"Όλοι σκέφτονται να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά κανένας δεν σκέφτεται να αλλάξει τον εαυτό του", σοφά λόγια με διαχρονική αξία από τον μεγάλο συγγραφέα Leo Tolstoy. Μετά απ' όλα αυτά, εδώ θα ήθελα να σταθώ... Για να μπορέσουμε να πράξουμε υπέρ του συλλογικού καλού, πρέπει καταρχάς να φτιάξουμε τον εαυτό μας. Η αυτοκριτική και η αυτογνωσία είναι το πρώτο βήμα για να αλλάξουμε τον κόσμο... Δεν μπορούμε να προσπερνάμε συνεχώς τα δυσάρεστα δεδομένα συνεχίζοντας παρακάτω με την ίδια αντίληψη όσον αφορά στη ζωή, καθώς αυτά αυξάνονται και συσσωρεύονται. Η αξιολόγηση του εαυτού μας, του τι προσφέρουμε στην κοινωνία και τι θα έπρεπε να προσφέρουμε είναι η βάση πάνω στην οποία πρέπει να θεμελιώσουμε και να επαναπροσδιορίσουμε τις αξίες μας. Αντί να κάνουμε μια αυτοκριτική όσον αφορά το ποιος ανεβάζει τα συγκεκριμένα κόμματα στην εξουσία τα τελευταία 30 χρόνια κ πώς σταδιακά εξαθλίωσαν τη χώρα και φτάσαμε στο σημείο που είμαστε σήμερα, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι φωνάζουμε και να διαμαρτυρόμαστε για μια κατάσταση που έχουμε κι εμείς μερίδιο ευθύνης... Εμείς τους δίνουμε δύναμη. Εμείς τους επιλέγουμε να μας κυβερνούν. Εμείς φταίμε πρώτα και πάνω απ' όλους: ο λαός που ψηφίζει. Δεν υπάρχει δικαιολογία πια... Ο συγκεκριμένος δικομματισμός δοκιμάζεται στην Ελλάδα εδώ και πάρα πολλά χρόνια - οφείλαμε να ξέρουμε καλύτερα πλέον.

Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Κατά βάθος είμαι κι εγώ τόσο μπερδεμένη όσο κι ο υπόλοιπος κόσμος. Δεν μπορώ να υποστηρίξω κανέναν ούτε να κατηγορήσω απολύτως κανέναν... Επιρρίπτω τις ευθύνες στον καθένα από μας. Το μόνο για το οποίο δεν αλλάζω γνώμη είναι ότι δεν με εκφράζει πλέον κανένα κόμμα και ο λόγος που δεν με εκφράζει είναι ότι κανένα κόμμα δεν ενδιαφέρεται πια πραγματικά για την Ελλάδα. Όλοι παίζουν γύρω γύρω όλοι στη μέση η Ελλάδα, βρίσκοντας ο ένας στο πρόσωπο του άλλου έναν αποδιοπομπαίο τράγο... και τελικά ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη; Βγήκε κανείς να αναλάβει την ευθύνη; Πρώτα και κύρια από εκείνους που κυβέρνησαν για χρόνια την Ελλάδα κι έπειτα από εκείνους που δεν κυβέρνησαν ποτέ και το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να επιρρίπτουν ευθύνες. Αν νομίζουμε ότι υπάρχει κόμμα στην Ελλάδα που δεν θα ακολουθούσε κάποια στιγμή την ίδια πολιτική ή ότι δεν υπάρχουν διαφθορείς μέσα σε όλα τα κόμματα που προσβάλουν την ίδια την ιδεολογία που υποστηρίζουν, τότε είμαστε βαθιά νυχτωμένοι... Απλώς βρίσκουμε διέξοδο στα μικρότερα κόμματα για να μην δίνουμε πλέον εξουσία στους ήδη δοκιμασμένους. Για να μην πηγαίνει χαμένη η ψήφος μας... Γιατί βαρεθήκαμε τα ίδια και τα ίδια... 

Dum spiro spero. Και θα συνεχίσω να ελπίζω... Καλώς ή κακώς η ελπίδα δεν εγκαταλείπει έτσι εύκολα την ανθρώπινη φύση. Ακόμη κι ο πιο απαισιόδοξος είναι κατά βάθος ένας συνειδητοποιημένος και συγκρατημένος αισιόδοξος... Το μεγαλύτερο πρόβλημα των ανθρώπων είναι ότι δεν μας μαθαίνουν να σκεφτόμαστε. Ότι επηρεαζόμαστε συνήθως χωρίς να το επιλέξουμε... Ελάχιστοι είναι εκείνοι που έχουν τη συνείδηση να διαμορφώσουν κριτική ικανότητα μόνοι τους και να μην επιλέξουν τον εύκολο δρόμο, του μιμητισμού του γενικά αποδεκτού. Συνεπώς, για να αλλάξουμε τις συνθήκες πρέπει να ξεκινήσουμε αλλάζοντας τον εαυτό μας. Όταν θα γίνει αυτό, όταν όντως η πορεία θα είναι ειρηνική, όταν όντως δεν θα κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές από ΚΑΝΈΝΑΝ, όταν θα συσπειρωθούν όλοι σε μια κοινή ιδέα, σε έναν κοινό σκοπό κι όταν αυτή η συσπείρωση δεν θα επιτρέπεται να μολυνθεί από κανέναν υποκινούμενο, τότε ο κόσμος θα κατέβει να διαδηλώσει... Καλός ο αγώνας αλλά είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι, τίποτα καλό δεν έγινε ποτέ μέσω της βίας. Ο κόσμος έχει όνειρα, έχει μια ζωή να ζήσει και ναι, δεν θέλει να την βάλει σε κίνδυνο... είναι τόσο κακό; Ή μήπως τα 4 αυτά άτομα που πέθαναν επιθυμούσαν να τελειώσει τόσο άδοξα η ζωή τους; Δεν είναι έτσι... Κανένας δεν παλεύει για τα δικαιώματά του καταπατώντας τα δικαιώματα άλλων ανθρώπων... 

Κι αν αύριο βγουν στη φόρα νέα δεδομένα και χρειαστεί να αλλάξω γνώμη, τουλάχιστον ξέρω ότι τώρα εξέφρασα την άποψη μου... άλλωστε οι γνώμες, όπως και η ίδια η ζωή ποικίλουν, διαμορφώνονται κι εξελίσσονται.