Όνειρο θερινής νυκτός...

"Never ending nightmare, always there instead of you..."

Ναι, εκεί που θεωρείς - ή μάλλον, θέλεις να πιστεύεις διακαώς - πως όλα πάνε καλά, το υποσυνείδητό σου, σου κρούει την θύρα: "Heydude... WAKE UP!". Back to reality... Ένας ωραιότατος εφιάλτης στοιχειώνει τον ήδη ανήσυχο ύπνο σου, διαλύοντας οποιαδήποτε ψευδαίσθηση ψυχικής ηρεμίας νόμιζες ότι είχες αποκτήσει. Γιατί ήρθες πάλι στον ύπνο μου;

Ήρθες ξαφνικά... δεν είχες λόγο να εμφανιστείς από το πουθενά μέσα στα όνειρά μου. Με αναστάτωσες... Δεν μ' αρέσουν αυτά τα όνειρα. Είναι ίσως ότι χειρότερο βιώνω στη ζωή μου, συγκρινόμενο μόνο με μερικές φωτεινές εξαιρέσεις της πραγματικότητας... Είναι αλήθεια πως το σώμα βιώνει τα όνειρα σαν να συνέβαιναν στην πραγματικότητα... κι ας ξέρεις σε κάποια σκοτεινή γωνία του μυαλού σου ότι όλο αυτό που σε βασανίζει είναι απλώς ένα ξέσπασμα του υποσυνείδητου σου, που προσπαθεί διακαώς να απαλλαγεί από όλες εκείνες τις καταστάσεις που σε αγχώνουν και σε φοβίζουν... ή ίσως είναι πολύ επίπονες για να τις επεξεργάζεσαι όσο έχεις συνείδηση του εαυτού σου.

Τι πρέπει να υποθέσω; Είναι αλήθεια πως η παρουσία σου στις σκέψεις μου είναι σχεδόν εξίσου κραυγαλέα με την απουσία σου από τη ζωή μου... Παρόλα αυτά, σπανίως με επισκέπτεσαι στα όνειρά μου χωρίς να έχει προηγηθεί κάτι που θα με ωθήσει να σε σκεφτώ πολύ πιο έντονα από το συνηθισμένο... Άρα, μόνο ένα πράγμα μένει να σκεφτώ: το άγχος μου πως κάποια μέρα θα φτάσει η στιγμή που είτε θα αδιαφορείς πλήρως για μένα είτε για τον οποιοδήποτε λόγο δεν θα θέλεις να έχεις επαφή μαζί μου, υπερνικά πανηγυρικά οποιαδήποτε άλλη σκέψη με απασχόλησε ποτέ... Κάποιοι θα έλεγαν ότι ήδη έτσι είναι, ενώ κάποιοι άλλοι θα έλεγαν ότι δεν θα είχες ποτέ λόγο να το κάνεις. Ποιον να πιστέψω; Κανέναν... Ποιος σε κατάλαβε ποτέ για να το καταφέρω εγώ τώρα; Ίσως κι εσύ ο ίδιος να μην καταλαβαίνεις απολύτως τον εαυτό σου... Εγώ ξέρω πια ότι δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθήσω να σε ψυχολογήσω, πόσο μάλλον να αποφανθώ με βεβαιότητα για κάτι που σε αφορά... ξέρω ότι δεν θα μάθω ποτέ.

Δυστυχώς, ανήκω στα άτομα που απεχθάνονται τις αλλαγές - ειδικά τις απότομες κι εκείνες που έρχονται ξαφνικά να ταράξουν την ηρεμία σου, συνεπώς μου είναι πολύ δύσκολο και πολύ χρονοβόρο να τις επεξεργαστώ και να τις αποδεχτώ. Έτσι είμαι και μάλλον έτσι θα συνεχίσω να είμαι... Έχουν περάσει πολλά χρόνια κι εγώ ακόμη τώρα έχω αρχίσει να συνηθίζω στην ιδέα ότι τίποτα δεν είναι πλέον το ίδιο. Προσαρμόζομαι αναγκαστικά στις νέες συνθήκες ενώ η θέλησή μου προβάλει σθεναρή αντίσταση σε αυτήν την προσαρμογή... Ανήκω στους ανθρώπους που όταν ανακαλύψουν ότι μια κατάσταση τους προσφέρει την ευκαιρία να νιώσουν παθιασμένα συναισθήματα, διαγράφουν οτιδήποτε δεν αξίζει και προσηλώνονται στην πηγή της ευτυχίας τους. Μπήκες στη ζωή μου όταν τα άτομα που δεν άξιζαν νικούσαν κατά κράτος εκείνα που άξιζαν, γεγονός που είχε τρομερά αρνητική επίδραση στην ψυχολογία μου. Σε γνώρισα και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν αξίες για τις οποίες αξίζει να ζεις... Πίστεψα σε πολλά εκείνη τη μέρα κι έβρισκα καινούργια να πιστέψω κάθε μέρα στο εξής. Είδα μπροστά μου νέους ορίζοντες και κυρίως, είδα τη ζωντανή επιβεβαίωση πως όλα εξαρτώνται από τον εαυτό σου, από τις επιλογές σου, από τον τρόπο που θα επιλέξεις να σκέφτεσαι και να πράττεις. Ίσως να έχω εφαρμόσει ελάχιστα απ' αυτά που έμαθα, αλλά έχω όλη τη ζωή μπροστά μου για να εφαρμόσω όσα περισσότερα μπορέσω... κι όλα αυτά, χάρη σε σένα.

Έχουν περάσει χρόνια από τότε. Είδα πολλά πράγματα στη ζωή μου. Έμαθα και μαθαίνω πολλά πράγματα για το άτομο που είχα τόσο ψηλά στην εκτίμησή μου. Πράγματα που ίσως κάποιον άλλον θα τον είχαν κάνει δύσπιστο... Ναι, κλονίζεται η εμπιστοσύνη μου. Κλονίζονται οι απόψεις μου για σένα. Κλονίζεται το σύμπαν ολόκληρο κάθε φορά που μαθαίνω κάτι. Βλέπω καταστάσεις που ποτέ δεν τις περίμενα. Βλέπω να συμβαίνουν πράγματα που έβαζα το χέρι μου στη φωτιά ότι ποτέ δεν υπήρχε περίπτωση να κάνεις. Ξέρω πλέον πως δεν είσαι τέλειος. Ξέρω πως ποτέ κανένας δεν θα μάθει ποιος είσαι πραγματικά. Αλλάζει κάτι; Όχι... Πικραίνομαι, πληγώνομαι, πονάω. Μα η γνώμη μου για σένα δεν αλλάζει... Ηλιθιότητα; Αφέλεια; Χαζομάρα; Ονόμασε το όπως θες... Εγώ το λέω αγάπη. 

Ξέρω ότι είναι δύσκολο για τους φίλους μου να καταλάβουν και δεν τους το ζητώ πια. Για να καταλάβεις κάτι τόσο δυνατό, πρέπει να το νιώσεις... πρέπει να το βιώσεις μέσα από τα δικά μου μάτια. Ίσως να μην έβγαζε πουθενά. Ίσως αν το ήξερες, αν είχα τολμήσει ποτέ να το εξομολογηθώ, να είχε σβήσει τόσο γρήγορα όσο γεννήθηκε... Δυστυχώς όμως, λατρεμένο το απαγορευμένο, για να χρησιμοποιήσω ένα λαϊκό άσμα... και το απαγορευμένο γεννά επικίνδυνες καταστάσεις. Συνεπώς, ας μην μιλάμε υποθετικά. Κατά καιρούς πιστεύω ότι ο τρόπος που σκέφτομαι είναι εντελώς διεστραμμένος... αλλιώς δεν μπορώ να εξηγήσω πώς είναι δυνατόν στα μάτια μου να φαίνεται φυσιολογική και δικαιολογημένη η κάθε λάθος κίνησή σου. Για το μόνο που δεν μπορώ να αμφιβάλλω είναι το γεγονός ότι αμφιβάλλω για σένα... Συνεπώς, όχι, δεν περιμένω πλέον από τους άλλους να καταλάβουν κάτι που ούτε κι εγώ δεν ξέρω πώς το καταλαβαίνω. Το μόνο που μου μένει είναι αναμνήσεις... πολύ εύγλωττες αναμνήσεις. 

Μετά από πολύ κόπο, ξέρω ότι η ζωή συνεχίζεται. Ξέρω ότι δεν μπορείς να κάνεις κάτι για αυτά που έμειναν στο παρελθόν παρά να τα αναπολείς με νοσταλγία... Ξέρω ότι ο χρόνος σε σέρνει μαζί του δίχως να σε ρωτήσει αν θέλεις ή όχι να συνεχίσεις να ζεις. Και ξέρω ότι κάποια στιγμή ανοίγω ξαφνικά τα μάτια μου και βλέπω ότι ναι, συνήθισα σε μια κατάσταση που δεν πίστευα ποτέ ότι θα άντεχα να συνηθίσω... Ξέρω ότι ανοίγω τα μάτια μου ένα πρωί κι είμαι ευγνώμων που ξύπνησα επιτέλους... γιατί αυτή η αίσθηση ότι εσύ αδιαφορείς για την ύπαρξή μου είναι αβάσταχτη, ακόμη και μετά από όλες αυτές τις συνειδητοποιήσεις - ακόμα κι αν ξέρω ότι είναι όνειρο. Το ότι ξέρω δεν αλλάζει τίποτα σ' αυτό που νιώθω... Αλλάζει μόνο τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα, αλλάζει τις απαιτήσεις που έχω... 

Τι είναι αυτό που θέλω πλέον; Θέλω να ξέρω ότι είσαι καλά... Θέλω να μπορώ να σε βλέπω μια φορά στο τόσο για να μην ξεχάσω ποτέ το χαμόγελό σου και τη σημασία του βλέμματός σου... Θέλω να ξέρω πως υπάρχεις κάπου εκεί έξω κ ότι ανά πάσα στιγμή αν ήθελα θα μπορούσα να σε βρω. Δεν έχω φτάσει ακόμα στο στάδιο που θα άντεχα να μην ξέρω που είσαι... Πέρα απ' αυτά, ξέρω ότι τίποτε άλλο δεν μπορώ να απαιτήσω πια. Το πιο πιθανό είναι ότι σε λίγο καιρό δεν θα θυμάσαι καν ποια είμαι... οδυνηρό για μένα αλλά λογικό για σένα. Επιπλέον, το πιο πιθανό είναι ότι όντως αδιαφορείς για μένα, γεγονός που είναι επίσης λογικό πλέον... Το ότι είσαι ένα απολύτως ξεχωριστό άτομο για μένα δεν τοποθετεί αυτομάτως εμένα στην ίδια θέση σημασίας για σένα... κάποτε πίστευα ότι το παρελθόν το δικαιολογούσε αυτό. Μελαγχολικά συνειδητοποιώ ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει... Εκείνο που ισχύει είναι ότι θα αποτελείς πάντα το μοναδικό κι αναμενόμενο μέτρο σύγκρισης. Όπως ήδη ανέφερα, το γεγονός ότι συνειδητοποιώ την κατάσταση δεν αλλάζει τίποτα... Άλλωστε, αν θέλετε τη γνώμη μου, ο άνθρωπος μία φορά ερωτεύεται και ταυτόχρονα αγαπάει αληθινά στη ζωή του... κανένας και τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί στα άδυτα της ψυχής σου με αυτόν τον μοναδικό, μεγάλο έρωτα.

Η σκέψη μου θα είναι πάντα μαζί σου...

"Δεν ξέρω αν φεύγεις τώρα για το λίγο μου... ή αν αυτό που νιώθω ήταν πολύ, πολύ για σένα... πολύ για σένα..." Πυξ Λαξ, Οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο.