Σκέπτομαι...άρα Υπάρχω;;;;;;

Ένα ερώτημα επίκαιρο...Δεν ξέρω βέβαια κατά πόσο ο Ντεκάρτ θα είχε διατυπώσει αυτό το ερώτημα-απόφθεγμα, αν ζούσε στο δικό μας τώρα. Τι είναι στα αλήθεια η σκέψη;; Συχνά αναρωτιέμαι αν όντως σκεφτόμαστε...το ίδιο συχνά όμως αναρωτιέμαι και αν υπάρχουμε... Είναι η σκέψη αλληλένδετη με την ανθρώπινη ύπαρξη και το αντίστροφο;; Ας μιλήσουμε υποθετικά, ο άνθρωπος πάντα υποθετικά είναι ανώτερος από όλα τ' άλλα δημιουργήματα του Θεού, γιατί έχει την ικανότητα να σκέφτεται...Καλά  μέχρι εδώ, το πράγμα όμως μοιάζει να χωλαίνει παρακάτω... Η σκέψη ως έννοια μοιάζει εκτός από ιδεατή και αν μην τι άλλο προσδοκώμενη, φαντάζει επίσης και "άκακη"...  Αν όμως είναι όντως "άκακη" γιατί κάποιοι φοβούνται τόσο πολύ να σκεφτούν;; Από πότε η σκέψη έγινε αδίκημα;;

  Είναι φορές που αναρωτιέμαι αν ωριμάζουμε και εξελισσόμαστε ή βρισκόμαστε στον αιώνα ενός εξευγενισμένου σκοταδισμού.. Ακριβώς όπως η ιερά εξέταση που καταδίκασε τον Γαλιλαίο για την επιμονή του σ' ένα ηλιοκεντρικό σύστημα, όταν ο καθολικισμός του επέβαλλε να υποταχθεί σ' ένα απόλυτα ματαιόδοξο γεωκεντρικό σύστημα, γιατί εμείς οι άνθρωποι είμαστε μοναδικοί, ξεχωριστοί και πάντα το ΚΕΝΤΡΟ ενός ολόκληρου σύμπαντος.... Σε αυτό το πνεύμα θέλω να καταλήξω, όσα χρόνια κι αν περάσουν όσο και αν η φύση μας δείχνει την δύναμη της με όσους τρόπους διαθέτει, εμείς θα συνεχίσουμε να είμαστε νικητές...Νικητές...γιατί σκεφτόμαστε!! Σήμερα λοιπόν δρέπουμε τους καρπούς των επιτευγμάτων μας, που τόσο περήφανοι είμαστε γι' αυτά... Εγώ, θα φταίω που μάλλον δεν βλέπω... Δεν με νοιάζει αν ο Προμηθέας μας έδωσε την φωτιά, με νοιάζει όμως που αυτή την ίδια φωτιά κάποιος, κάπου, κάποτε ΣΚΟΤΩΣΕ...κάποιον. Η ταυτότητα, ο τόπος δεν μετράνε...Δεν με νοιάζει ο άνθρωπος, με νοιάζει η πράξη, η μετουσιωμένη σκέψη. Βλάπτει λοιπόν η σκέψη;;; Όχι, η σκέψη δεν βλάπτει αυτό, που βλάπτει είναι ο άνθρωπος...
  Διάβασα κάποια στιγμή, πριν βγουν στη μόδα τα realities, το βιβλίο του Τζορτζ Όργουελ " 1984 ή ο μεγάλος αδερφός"... Στην αρχή μου είχε φανεί τρελό, αστυνομία της σκέψης, άνθρωποι που παρακολουθούνται από κάμερες, η αγάπη και ο έρωτας σαν σκέψη και πράξη έννοιες κατακριτέες...
 Ευσυγκίνητη όπως είμαι δεν μπορούσα παρά να κλαίω σχεδόν σε κάθε κεφάλαιο... Ένας ολόκληρος κόσμος ελέγχεται από κάμερες που καταγράφουν την σκέψη πριν γίνει πράξη και όχι μόνο αυτό, αλλά τους καταδικάζει, τους αφήνει να σαπίσουν στην φυλακή και δεν τους αφήνει μέχρι να υποταχθούν και να ενσωματωθούν στον όχλο που αβίαστα δέχεται την όποια καταπάτηση των δικαιωμάτων του. Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με τρομοκράτησε περισσότερο, η πλοκή ή ο επίλογος... Όλα ξαφνικά φαίνονται λογικά, οι πράξεις είναι δικαιολογημένες αφού όλοι δέχονται σαν πειθήνια όργανα την λογική της "βίτσας".
  Και ξαναγυρνάμε από εκεί που ξεκινήσαμε...Τι είναι σκέψη;;; Μαθαίνεται η σκέψη;;; Στα σχολεία υποτίθεται ότι διδάσκουν στα παιδάκια να σκέφτονται... Λάθος, στα παιδάκια παρέχεται η γνώση, αλλά την διαδικασία της σκέψης δεν μπορείς να την μάθεις, μπορείς να παπαγαλίζεις, μα αυτό δεν είναι σκέψη... Σκέψη είναι να νιώθεις, να ζεις, να αισθάνεσαι, να αντιλαμβάνεσαι και να έχεις λόγο για αυτά που γίνονται...
  Η σκέψη είναι εργαλείο, ο άνθρωπος λοιπόν είναι υπεύθυνος για το πως θα την χρησιμοποιήσει... Η σκέψη μπορεί να δημιουργήσει και να καταστρέψει... Είμαστε όμως ικανοί, εμείς οι άνθρωποι να κάνουμε χρήση ενός τόσο σπάνιου "δώρου";; Θέλει πολλή συζήτηση να καταλήξουμε σ' ένα μεμονωμένο συμπέρασμα. Η ίδια η φύση του ανθρώπου δεν μας επιτρέπει περιορισμό των κινήσεων, ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός σπάνια θέτει τον εαυτό του υπόλογο μιας ένοχης πράξης, ακόμα και αν έχει αποδειχθεί η πράξη του.. Μόδα των σημερινών "ανήθικων ημερών"; Όχι...Είναι μία αρχέγονη κληρονομιά, που "μεταδίδεται" από άνθρωπο σε άνθρωπο και ακόμα και σήμερα που υποτίθεται ότι είμαστε αναπτυγμένοι τεχνολογικά ,αρκετά ώστε να βρούμε το αντίδοτο της άκρατης ιδιοτέλειας που τείνει να γίνει δεύτερος εαυτός μας...
 Απάντηση στην ερώτηση δεν υπάρχει... Σίγουρα και η σκέψη μας σηματοδοτεί την ύπαρξή μας ως πνευματικές οντότητες, αλλά από την άλλη μια ύπαρξη δεν ακολουθείται πάντα από σκέψη ( αν και θα έπρεπε..). Τι είναι αυτό που καθορίζει την ερώτηση;; Η σκέψη ή η ύπαρξη;;  Δεν μπορώ ν'απαντήσω με σιγουριά, η αλήθειά είναι, ότι κάθε φορά που καταλήγω σ' ένα συμπέρασμα αλλάζω την τελευταία στιγμή γνώμη.. Μάλλον είναι μια ερώτηση αυτογνωσίας, που ο κάθε άνθρωπος θα έπρεπε να υποβάλλει στον εαυτό του...ανεξάρτητα από την απάντηση που θα δώσει! Γνωρίζοντας τον εαυτό σου και τα όρια του, μπορεί κάποια στιγμή και να ανακαλύψεις, αν υπάρχεις επειδή σκέφτεσαι ή αν σκέφτεσαι επειδή υπάρχεις... Πολλές φορές το να γενικεύεις μια θεωρία, να καταστρέφει και το νόημα της ύπαρξης της...πόσο μάλλον μιας ρητορικής ερώτησης που έμεινε αναλλοίωτη στους αιώνες να βασανίζει το μυαλό μας...