Άλλη μία συνηθισμένη μέρα...

Ενώ ήμουν σίγουρη, ότι άλλη μία μέρα ξεκινούσε, λίγο πολύ ίδια με όλες τις προηγούμενες, όπου η μίζερη και μουντή καθημερινότητά μου, θα στοίχειωνε για άλλη μία φορά την ανήσυχη και ταραγμένη φύση μου, ενά ίσως και ασήμαντο γεγονός για κάποιους μα για εμένα τόσο έντονο και ελπιδοφόρο που αποτίναξε όποια μίζερη σκέψη μπορεί να έκανα στο μυαλό μου... 

Ένα λουλούδι, μέσα σ' ένα σπασμένο σωλήνα, ακούγεται λίγο αστείο, λίγο αφηρημένο, ίσως και κουτό, όλοι θα έχουμε τέτοιες αστείες εικόνες για να μας δίνουν θάρρος στις δύσκολες στιγμές. Η παρουσία του εκεί, μου έφτιαξε όχι μόνο την διάθεση αλλά μου 'ξύπνησε' παλιές αναμνήσεις, (όσες μου απόμειναν δηλαδή). Φαντάσματα μιας προηγούμενης σχέσης, μια αγκαλιά, όλα δικά σου...

Κοίταζα το λουλούδι και αυτόματα το μυαλό μου, πήγαινε σ' εσένα. Ασυνείδητα βέβαια, αφού πλέον η παραμικρή σου θύμηση μου φέρνει λύπη και θλίψη, έναν απέραντο ωκεανό θλίψης έτοιμο να με καταπιεί... Οι πληγές εκτεθειμένες στο χρόνο είτε γιατρεύονται και κλείνουν χωρίς  ν' αφήσουν σημάδια, είτε μολύνουν την περιοχή, προκαλώντας πόνο σε αυτόν που τις κουβαλάει...



Αυτό το λουλούδι όμως, έμοιαζε να ήξερε, στεκόταν εκεί για έμενα, μόνο για έμενα, ήταν απίστευτα όμορφο που κάλυπτε την ασχήμια του σωλήνα και φαινόταν ο ομορφότερος. Στάθηκα να το κοιτάζω απορημένη, τι με έκανε να μην πάρω τα μάτια μου από πάνω του; Τι με έκανε τότε να μην πάρω τα μάτια μου από πάνω σου; Πως περνάει ο χρόνος, πως χωρίζουν οι άνθρωποι και τι μένει πίσω... Αλήθεια, ποιος μένει πίσω; Ποιος κοιτάει τις στάχτες;

 Πάει καιρός από τότε, ίσως και χρόνια, είναι η μοναδική ανάμνηση που την συγκράτησα με το πρόσωπο σου. Η πιο δυνατή και η ομορφότερη...