16/4/10

Ο λόγος που γράφουμε...


Ως πρώτο άρθρο για το νέο blog μας - τα εύσημα για τη δημιουργία του οποίου ανήκουν στον πολύ καλό φίλο και συγγραφέα Achi Z - θεώρησα καταλληλότερο να γράψω γιατί γράφουμε... Θα μιλήσω κυρίως για τις δικές μου απόψεις ελπίζοντας ότι η οπτική μου γωνία εκφράζει εξίσου τον Achi. Φίλτατε Achi, διόρθωσέ με αν κάνω λάθος...
Αρχικά, η συγγραφή είναι ένας τρόπος ζωής... Γιατί το λέω αυτό; Μπορεί να φαίνεται υπερβολικό, για πολλούς ανθρώπους όμως δεν είναι. Σκεφτείτε πόσα πράγματα παρακολουθούμε να συμβαίνουν κάθε μέρα... πόσα απ' αυτά τα πράγματα ζούμε εμείς οι ίδιοι σε καθημερινή βάση... ο κόσμος γύρω μας τρέχει με ρυθμούς ασταμάτητους που κατά κύριο λόγο μας ξεπερνάνε. Ό,τι κι αν κάνουμε, δεν μπορούμε να ελέγξουμε τον χρόνο. Όσο κι αν το ευχόμαστε, δεν γυρνάει πίσω ούτε μπορούμε να πατήσουμε το pause στο τηλεχειρίστηριο της ζωής και να παγώσουμε τον χρόνο στις στιγμές που επιθυμούμε... Ο χρόνος, λοιπόν, μας ξεπερνάει... και είναι απίστευτο πραγματικά πόσες καταστάσεις της ζωής μας συσχετίζουμε ή μετράμε με τον χρόνο.

Η ζωή μας, λοιπόν, είναι στιγμές... Στιγμές που νιώσαμε ευτυχισμένοι, στιγμές που εκνευριστήκαμε, στιγμές που πραγματοποιήθηκαν τα όνειρα μας, στιγμές που γκρεμίστηκε ο κόσμος μας, στιγμές που πάρθηκαν σημαντικές αποφάσεις, στιγμές που θα μας μείνουν αξέχαστες, στιγμές που μας κόπηκε η ανάσα... Στιγμές. Προσωπικά, ανήκω στα άτομα που αρέσκονται να κρατούν αναλλοίωτες τις στιγμές που τους προκάλεσαν έντονα συναισθήματα... Δυστυχώς, όμως, η ανθρώπινη μνήμη είναι εκ φύσεως κατασκευασμένη με τέτοιον τρόπο ώστε να φθείρεται με τα χρόνια... Ακόμα και οι πιο δυνατές αναμνήσεις κάποια στιγμή χάνουν τη δύναμη τους, όσο κι αν προσπαθούμε να τις κρατήσουμε ζωντανές. Γράφω για να κρατήσω όλες αυτές τις αναμνήσεις ζωντανές σε ένα υλικό πιο ανθεκτικό από το μυαλό μου...
Παράλληλα, όλες αυτές οι στιγμές που μας δημιουργούν έντονα συναισθήματα, δημιουργούν ταυτόχρονα και την ανάγκη να τα εκφράσουμε... Να εκφράσουμε τις απόψεις μας, τις σκέψεις μας, τις ανάγκες μας, τα προβλήματά μας. Δυστυχώς όμως, δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, συνεπώς δεν μπορούμε όλοι να εκφραζόμαστε με τον ίδιο τρόπο... Όταν λοιπόν ανήκεις στην κατηγορία εκείνων που όταν μιλάνε δεν καταφέρνουν να εκφράσουν ούτε τα μισά όσων έχουν στο μυαλό τους κ όσων νιώθουν, τότε η μόνη σου διέξοδος είναι το γράψιμο... Όσον αφορά εμένα, αυτό είναι πέρα για πέρα αλήθεια. Κι επειδή η μετριοφροσύνη είναι για τους μέτριους, δεν βλάπτει να παραδεχτούμε σαν ομάδα ότι την κατέχουμε πολύ καλά την τέχνη της συγγραφής... Κατ' αυτόν τον τρόπο φτάνω στο σημείο όπου η συγγραφή είναι τρόπος ζωής. Είναι ο τρόπος μας να επικοινωνούμε, να ενημερώνουμε, να μοιραζόμαστε όσα σκεφτόμαστε μαζί σας και ταυτόχρονα να βελτιώνουμε την ψυχολογία μας, εξωτερικεύοντας την ένταση που δημιουργεί η συσσώρευση συναισθημάτων, αλλά να μπορούμε να αξιολογούμε και οι ίδιοι τις απόψεις μας καλύτερα... Τέλος, είναι ο τρόπος μας να βρίσκουμε άτομα με τα ίδια πιστεύω, τις ίδιες ανησυχίες, τον ίδιο τρόπο σκέψης με μας.
Έτσι, αυτό το blog δεν έχει συγκεκριμένο θέμα... Γράφουμε ό,τι θέλουμε, όπως το θέλουμε χωρίς να ενδιαφερόμαστε για ταμπού και προκαταλήψεις. Μας αρέσει να γράφουμε, να σχολιάζουμε, να σατυρίζουμε και φυσικά... να φιλοσοφούμε! Κι αν μερικές φορές τα κείμενα μας δεν είναι εξίσου καλά με τα υπόλοιπα, σκεφτείτε απλώς ότι η έμπνευση έρχεται και φεύγει...

3 σχόλια: