Υπάρχουν στιγμές που το παρελθόν ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια σου, συμπαρασύροντας όλες τις αποφάσεις, τις κινήσεις και τις επιλογές που έκανες και χάραξαν την πορεία σου μέχρι το σήμερα. Εγώ τις ονομάζω κομβικές. Η εμπειρία έχει δείξει ότι δεν είναι ούτε τυχαίες ούτε αναίτιες. Πολλοί θα το χαρακτήριζαν λανθασμένα ως προσκόλληση στο παρελθόν. Η αλήθεια όμως απέχει και έγκειται στο γεγονός ότι αυτές οι στιγμές είναι το προοίμιο μιας μεγάλης αλλαγής στη ζωή σου και προκύπτουν μέσα από την αγωνία, την προσμονή και το άγνωστο του μέλλοντος.
Τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι έντονα τα χρόνια που πέρασαν και με έφεραν ως εδώ. Σχεδόν δεν μπορώ να πιστέψω πόσο γρήγορα και ταυτοχρόνως πόσο αργά περνάει ο καιρός. Σκέφτομαι τους στόχους και τα όνειρα που είχα τελειώνοντας το σχολείο και κατά πόσο τα πραγματοποίησα ή σκοπεύω να τα πραγματοποιήσω. Συνειδητοποιώ, φυσικά, πως κάθε βήμα που έχω κάνει από τότε το έκανα με την προοπτική να πλησιάσω λίγο περισσότερο αυτά τα όνειρα. Είναι, όμως, αρκετό; Τελικά τι είναι αρκετό και πόσο πρέπει να προσπαθήσεις για να πετύχεις αυτό που θέλεις; Επιπλέον, το δικό σου "αρκετό" συμπίπτει με το "αρκετό" εκείνων από τους οποίους εξαρτάται το μέλλον σου; Ίσως και να μη μάθω ποτέ.
Είσαι στο σχολείο και θες να γίνεις επιστήμονας - όλα ήταν ουτοπικά τότε. Ξέρεις ότι πρέπει να προσπαθήσεις πολύ για να μπεις στη σχολή που θέλεις. Και προσπαθείς πολύ και μπαίνεις. Βλέπεις ότι το Πανεπιστήμιο δεν ήταν αυτό που είχες φανταστεί, φυσικά, αλλά συνεχίζεις να προσπαθείς. Βρίσκεις το δρόμο σου μέσα από τις αντιξοότητες κι αυτό σε ωθεί να συνεχίσεις να προσπαθείς. Δεν απογοητεύεσαι, κάνεις ό,τι μπορείς και χρησιμοποιείς στο έπακρο κάθε μέσο και ευκαιρία που προκύπτει, γιατί έχεις ένα όνειρο και θα το πραγματοποιήσεις. Στο τέλος έρχεται το πολυπόθητο Πτυχίο. Ξέρεις όμως ότι αυτό δεν είναι αρκετό και πρέπει να συνεχίσεις την εκπαίδευση, να συνεχίσεις την προσπάθεια. Η επιστήμη δεν είναι στάσιμη όπως στάσιμη δεν είναι και η ίδια η ζωή κι αυτή η διαρκής εξέλιξη είναι που διαμόρφωσε εξαρχής την επιθυμία σου να αφιερωθείς σ'αυτή. Έτσι συνεχίζεις στο μεταπτυχιακό. Στην πραγματικότητα όχι για το ίδιο το πτυχίο, αλλά γιατί πιστεύεις πως μέσα απ' αυτό μπορείς να προσθέσεις σκαλοπάτια σε μια σκάλα που χτίζεις σταδιακά, με πολύ κόπο από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου.
Κάθε επίπεδο της σκάλας κάποια στιγμή τελειώνει κι αν θες να συνεχίσεις να προχωράς πρέπει να θέσεις τα θεμέλια για το επόμενο βήμα. Κάθε μέρα που περνάει αξιολογείς το περιβάλλον σου, τον κόσμο γύρω σου, τις συνθήκες, τις προοπτικές και τα μέσα που διαθέτεις. Κυρίως, όμως, αξιολογείς τον εαυτό σου. Ξέρεις ότι τα έχεις καταφέρει καλά μέχρι εδώ και νιώθεις τυχερός, τόσο για τις ευκαιρίες που σου παρουσιάστηκαν όσο και για τα άτομα που γνώρισες και σε βοήθησαν - ο καθένας με τον τρόπο του - να γίνεις αυτός που είσαι. Ξέρεις το μέγεθος της προσπάθειας που χρειάστηκε να καταβάλεις για να ξεπεράσεις όλα τα εμπόδια. Αξιολογείς όλες τις θυσίες που έχεις κάνει, το χρόνο που έχεις διαθέσει, τους φίλους που θα ήθελες να βλέπεις περισσότερο, το σπίτι και τα χόμπι που παραμέλησες. Και παρόλα αυτά ξέρεις ότι θέλεις να συνεχίσεις.
Είσαι στο σημείο όπου όλη η πορεία, η προσπάθεια και οι επιλογές σου πρόκειται να καθορίσουν το μέλλον σου. Έχεις αποφασίσει τι θέλεις να κάνεις και περιμένεις κάποιους άγνωστους να κρίνουν αν αξίζεις αρκετά για να το κάνεις. Και περιμένεις. Κι όσο περιμένεις, σκέφτεσαι. Κι όσο σκέφτεσαι αναρωτιέσαι τι περισσότερο θα μπορούσες να είχες κάνει. Κι αν είχες κάνει ακόμα περισσότερα, θα ήταν αρκετά; Κι αν τελικά σε απορρίψουν, μετά τι ακολουθεί; Ποιο είναι το επόμενο βήμα; Θα αφήσεις να πάνε χαμένα όλα αυτά τα χρόνια και η προσπάθεια;
Φυσικά δεν θα αφήσεις να πάει χαμένο τίποτα. Αιωρείσαι σε ένα μεταβατικό στάδιο και το άγχος σου δημιουργεί αρνητικές σκέψεις. Μόλις ξεπεράσεις λίγο την απαισιοδοξία, καταλαβαίνεις πως πανικοβάλλεσαι ακόμα και στη σκέψη ότι όλα θα πάνε καλά. Είναι το άγνωστο του μέλλοντος που τρομάζει τον άνθρωπο καθώς και η σκέψη ότι η ζωή όπως την ήξερε θα αλλάξει τελείως. Και τελικά σκέφτεσαι: so what? Σε κάθε περίπτωση, εσύ δεν θα τα παρατήσεις. Κανείς δεν χάνεται αν έχει αποφασίσει ότι δεν θα χαθεί. Σέβεσαι τον εαυτό σου, τις δυνατότητές σου και δεν σταματάς ποτέ να προσπαθείς.
Εννοείται πως όλα αυτά αποτελούν έναν φαύλο κύκλο που δεν παύει ποτέ να περιστρέφεται μέσα στο μυαλό μου. Μαζί, μπλέκονται κι όσα θέλω και δεν έχω καταφέρει ακόμα να κάνω. Παρόλα αυτά, καταλήγω πάντα να σκέφτομαι δύο φράσεις που με έχουν στιγματίσει και έχουν ειπωθεί από δύο αγαπημένους μου συγγραφείς μέσα από το έργο τους:
"What would come, would come... and you would have to meet it, when it did." ~ J.K. Rowling
"All we have to decide is what to do with the time that is given us." ~ J.R.R. Tolkien
Στις δύσκολες στιγμές της ανασκόπησης, αναπόφευκτα αυτά τα λόγια περνάνε σαν πινακίδες νέον μέσα από το μυαλό μου και ανεβάζουν την αυτοπεποίθησή μου. Τότε θυμάμαι και το Innuendo:
You can be anything you want to be
Just turn yourself into anything you think that you could ever be
