Σου έχει τύχει ποτέ να περπατάς στον δρόμο και ξαφνικά να χάνεις την γη κάτω από τα πόδια σου, για φαινομενικά άγνωστο λόγο; Το συνειδητό μέρος του μυαλού σου και οι αισθήσεις σου παγώνουν, το σώμα σου θέτει τη λειτουργία του αυτόματου πιλότου - πλέον λειτουργείς ασυνείδητα στο παρόν... και το υποσυνείδητό σου, σου παίζει παιχνίδια: μια μυρωδιά που εισέβαλε στα ρουθούνια σου, ένα έντονο βλέμμα που διασταυρώθηκε με το δικό σου, ένα χρώμα που ξεχωρίζει μέσα στο φάσμα του συνηθισμένου, μια εικόνα που έχεις ξαναζήσει... κι έχεις ξαναζήσει... κι έχεις ξαναζήσει... Όχι ακριβώς deja vu... Γιατί τα έχεις όντως ξαναζήσει... ξαναδεί.. ξαναμυρίσει... Όσο κι αν προσπαθείς να καταπνίξεις βαθιά μέσα σου το παρελθόν, το υποσυνείδητό σου είναι πάντα στις επάλξεις, έτοιμο να σε προδώσει και να σε ισοπεδώσει... γιατί δυστυχώς δεν ορίζουμε ούτε τις σκέψεις μας ούτε τα συναισθήματά μας. Πολλές φορές το ένστικτο υπερνικά τη λογική μας...
Μερικές φορές είναι τόσο δύσκολο να περιγράψω ένα συναίσθημα... Το συγκεκριμένο συναίσθημα με έχει παιδέψει πολύ, γιατί ψάχνω χρόνια τώρα τρόπο να το περιγράψω και να το εξηγήσω χωρίς αποτέλεσμα... Κατά βάθος πιστεύω ότι όλοι μας το έχουμε αισθανθεί ουκ ολίγες φορές. Είναι αυτό ακριβώς το συναίσθημα που δημιουργείται από το πουθενά όταν το υποσυνείδητό σου ερεθίζεται από μια πολύ οικεία κατάσταση και σε πετάει πίσω στο παρελθόν ενώ έχεις πλήρη επίγνωση ότι τα πόδια σου πατούν γερά στο παρόν... Το στομάχι σου συσπάται και δένεται κόμπος... Νιώθεις λες και ξαφνικά χημικές ενώσεις ανάβλυσαν από ένα περίεργο σημείο στο κέντρο του στέρνου σου - η έδρα της ψυχής ίσως; - και κύλησαν προς κάθε άκρο της ύπαρξής σου... Είναι ένα υπερ-συναίσθημα, αποτελούμενο από πολλά αντικρουόμενα μα έντονα συναισθήματα: δυσαρέσκεια, θλίψη, απώλεια, θυμός, πόνος, μελαγχολία, αναπόληση, ευτυχία, αγάπη, τρυφερότητα, ελπίδα...
Τελευταία βιώνω ολοένα και περισσότερες τέτοιες στιγμές flash-back... Δεν προσπαθώ ιδιαίτερα να βρω την αιτία. Ξέρω ότι μου λείπουν πολλά πράγματα, πρόσωπα και καταστάσεις από το παρελθόν... Ξέρω ότι θα ήθελα να μην είχαν τελειώσει ποτέ. Θα ήθελα να είχα μείνει εκεί όπου περνούσα καλά κι είχα βρει ένα νόημα στη ζωή μου... Εκεί όπου ήξερα πάντα τι με περιμένει και πώς να το αντιμετωπίσω.. Η συνήθεια είναι στοιχείο του χαρακτήρα μου κι όταν βολευτώ κάπου, είναι πολύ δύσκολο να προσαρμοστώ μετά σε μια νέα πραγματικότητα... Δυστυχώς όμως η ζωή δεν σε ρωτάει προτού αποφασίσει να πάει παρακάτω. Προχωράει αμείλικτη και σε σέρνει μαζί της... και είσαι υποχρεωμένος να την ακολουθείς - μέχρι κάποιος να εφεύρει το τηλεχειριστήριο που παγώνει τον χρόνο - και να προσαρμόζεσαι ξανά και ξανά... Εν μέρει αυτό είναι θεμιτό, διότι υπάρχουν πολλές εμπειρίες εκεί έξω που μας περιμένουν και ποτέ αρκετός χρόνος, ώστε στο τέλος να πούμε ότι τα ζήσαμε όλα... Άλλωστε, αν η ζωή δεν παρέκαμπτε τις προσωπικές μας αδυναμίες, δεν θα μπορούσαμε ποτέ να ξεφύγουμε από τις δυσάρεστες καταστάσεις... ο άνθρωπος έχει έντονο το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, μια γενικά παραδεκτή αλήθεια.
Τι κάνεις όμως όταν ο χρόνος πέρασε προτού προλάβεις να πεις... πράγματα σημαντικά? Σίγουρα θα σκέφτεσαι "πες το τώρα"... Μακάρι να ήταν τόσο απλό. Γιατί όταν υπήρχαν κατάλληλες στιγμές, δεν υπήρχαν κατάλληλες συνθήκες... και τώρα που υπάρχουν κατάλληλες συνθήκες, δεν υπάρχουν πια κατάλληλες στιγμές. Κάπως έτσι δημιουργείται το μπάχαλο... και φτάνεις σήμερα να βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο που δεν έστειλες στον διάολο τα προσχήματα... και πώς συνδέεται όλο αυτό με τον τίτλο του άρθρου?? Συνδέεται όταν κάτι απ' όλα αυτά ή όλα αυτά σε πετάει πίσω εκεί που δεν έκανες κάτι, ώστε να μπορείς να το μετανιώνεις με την ησυχία σου σήμερα... Εκεί που ξέρεις ότι πάντα κάτι θα σε πετάει πίσω... Γιατί τα ερεθίσματα βρίσκονται παντού γύρω μας και συνήθως μας αιφνιδιάζουν σε ανύποπτο χρόνο...
Μυρωδιά: ένα άρωμα... Χρώμα: το πιο όμορφο μπλε... Εικόνα: ένα χαμόγελο να φωτίζει μια αίθουσα... Αναμνήσεις: ...
Μερικές φορές είναι τόσο δύσκολο να περιγράψω ένα συναίσθημα... Το συγκεκριμένο συναίσθημα με έχει παιδέψει πολύ, γιατί ψάχνω χρόνια τώρα τρόπο να το περιγράψω και να το εξηγήσω χωρίς αποτέλεσμα... Κατά βάθος πιστεύω ότι όλοι μας το έχουμε αισθανθεί ουκ ολίγες φορές. Είναι αυτό ακριβώς το συναίσθημα που δημιουργείται από το πουθενά όταν το υποσυνείδητό σου ερεθίζεται από μια πολύ οικεία κατάσταση και σε πετάει πίσω στο παρελθόν ενώ έχεις πλήρη επίγνωση ότι τα πόδια σου πατούν γερά στο παρόν... Το στομάχι σου συσπάται και δένεται κόμπος... Νιώθεις λες και ξαφνικά χημικές ενώσεις ανάβλυσαν από ένα περίεργο σημείο στο κέντρο του στέρνου σου - η έδρα της ψυχής ίσως; - και κύλησαν προς κάθε άκρο της ύπαρξής σου... Είναι ένα υπερ-συναίσθημα, αποτελούμενο από πολλά αντικρουόμενα μα έντονα συναισθήματα: δυσαρέσκεια, θλίψη, απώλεια, θυμός, πόνος, μελαγχολία, αναπόληση, ευτυχία, αγάπη, τρυφερότητα, ελπίδα...
Τελευταία βιώνω ολοένα και περισσότερες τέτοιες στιγμές flash-back... Δεν προσπαθώ ιδιαίτερα να βρω την αιτία. Ξέρω ότι μου λείπουν πολλά πράγματα, πρόσωπα και καταστάσεις από το παρελθόν... Ξέρω ότι θα ήθελα να μην είχαν τελειώσει ποτέ. Θα ήθελα να είχα μείνει εκεί όπου περνούσα καλά κι είχα βρει ένα νόημα στη ζωή μου... Εκεί όπου ήξερα πάντα τι με περιμένει και πώς να το αντιμετωπίσω.. Η συνήθεια είναι στοιχείο του χαρακτήρα μου κι όταν βολευτώ κάπου, είναι πολύ δύσκολο να προσαρμοστώ μετά σε μια νέα πραγματικότητα... Δυστυχώς όμως η ζωή δεν σε ρωτάει προτού αποφασίσει να πάει παρακάτω. Προχωράει αμείλικτη και σε σέρνει μαζί της... και είσαι υποχρεωμένος να την ακολουθείς - μέχρι κάποιος να εφεύρει το τηλεχειριστήριο που παγώνει τον χρόνο - και να προσαρμόζεσαι ξανά και ξανά... Εν μέρει αυτό είναι θεμιτό, διότι υπάρχουν πολλές εμπειρίες εκεί έξω που μας περιμένουν και ποτέ αρκετός χρόνος, ώστε στο τέλος να πούμε ότι τα ζήσαμε όλα... Άλλωστε, αν η ζωή δεν παρέκαμπτε τις προσωπικές μας αδυναμίες, δεν θα μπορούσαμε ποτέ να ξεφύγουμε από τις δυσάρεστες καταστάσεις... ο άνθρωπος έχει έντονο το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, μια γενικά παραδεκτή αλήθεια.
Τι κάνεις όμως όταν ο χρόνος πέρασε προτού προλάβεις να πεις... πράγματα σημαντικά? Σίγουρα θα σκέφτεσαι "πες το τώρα"... Μακάρι να ήταν τόσο απλό. Γιατί όταν υπήρχαν κατάλληλες στιγμές, δεν υπήρχαν κατάλληλες συνθήκες... και τώρα που υπάρχουν κατάλληλες συνθήκες, δεν υπάρχουν πια κατάλληλες στιγμές. Κάπως έτσι δημιουργείται το μπάχαλο... και φτάνεις σήμερα να βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο που δεν έστειλες στον διάολο τα προσχήματα... και πώς συνδέεται όλο αυτό με τον τίτλο του άρθρου?? Συνδέεται όταν κάτι απ' όλα αυτά ή όλα αυτά σε πετάει πίσω εκεί που δεν έκανες κάτι, ώστε να μπορείς να το μετανιώνεις με την ησυχία σου σήμερα... Εκεί που ξέρεις ότι πάντα κάτι θα σε πετάει πίσω... Γιατί τα ερεθίσματα βρίσκονται παντού γύρω μας και συνήθως μας αιφνιδιάζουν σε ανύποπτο χρόνο...
Μυρωδιά: ένα άρωμα... Χρώμα: το πιο όμορφο μπλε... Εικόνα: ένα χαμόγελο να φωτίζει μια αίθουσα... Αναμνήσεις: ...
πόσες φορές πετιέμαι πίσω δεν θέλω καν να μετρήσω...σα τρελομπαλάκια είμαστε, τι τα θες. Δεν ξέρω τι να πω γι' αυτό το συναίσθημα. Μάλλον το κλειδί είναι να αποδέχεσαι την γλυκιά πικρία του παρελθόντος και να προχωράς με χαμόγελο και τσαγανό για αλλαγές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι πάνω απ'ολα να λες, την επόμενη φορά δεν θα που ξεφύγεις, παλιοστιγμή.
Άλλωστε life leads to a future we don't understand-some things don't go as we planned...
Μου το θύμισες...
http://www.youtube.com/watch?v=VEKoOQwgutk
Έχεις δίκιο... Απλώς γενικά αποδέχομαι δύσκολα τις μεγάλες αλλαγές... ή μάλλον, πιο σωστά, αργώ να τις αποδεχτώ... αργώ πολύ... Κι αυτές οι εικόνες που σε πετάνε πίσω αυξάνονται επικίνδυνα... Αλλά τι να κάνουμε, θα το αποδεχτούμε... Δυστυχώς κι αυτό κ πολλά άλλα... Ακριβώς γιατί κάποιες στιγμές χάθηκαν και δεν γυρίζουν πίσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤραγουδάκι με νόημα... :)
Αν υπάρχει κάτι που φοβάμαι σ' αυτή τη ζωή,μάλλον οι αναμνήσεις είναι...γιατί είναι δυνατές και ακλόνητες,πάνω από το ανθρώπινο μέτρο,πάνω από την ανθρώπινη λογική και ψυχραιμία...και όταν για κάποιο λόγο της φέρνω στο νου μου,είναι μάλλον γιατί το παρόν μου ζηλεύει κάτι από το παρελθόν...κι έτσι αναγκάζομαι να σκεφτώ τη μοναδική σταθερότητα της ζωής μου:την αλλαγή....κι εκεί είναι που δεν μπορώ να τη δεχτώ:όταν μου φέρνει στη ψυχή αυτό το ανεξήγητο συναίσθημα της ανάμνησης...γιάτι τότε είναι αλλαγή,στην οποία εξαναγκάζομαι να προσαρμοστώ-ειδάλλως γιατί να ξεχνιέμαι σε στιγμές παλιότερες...?
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά από την άλλη,οι αναμνήσεις είναι και αυτές που με γοητέυουν στην διάρκεια που υπάρχω και θα υπάρχω...γιατί είναι αυτές οι στιγμές της ζωής μου που περιέχουν αυτό το αδιόρατο συναίσθημα που τις κάνει να αντέχουν στο χρόνο...είναι όλα αυτά τα συναισθήματα,οι μυρωδιές,τα χρώματα που δεν διαγράφονται,αλλά υπάρχουν μέσα στη σκέψη και την καρδιά μου ζωντανά...κι ας προσπαθεί ο χρόνος να τα πάρει....
Εξάλλου,απ' όλη μας τη ζωή οι αναμνήσεις αξίζουν..διότι αυτές μας λείπουν,αυτές θέλουμε να ξαναζήσουμε...αυτές θυμάται,μυρίζει και βλέπει το σώμα,όταν ο νους λησμονεί....
Ίσως γι' αυτό να υπάρχει η αλλαγή και η λήθη του χρόνου,για να μετατρέπουν άξιες στιγμές σε αναμνήσεις..Γιατί ποιός θα μπορούσε να εκτιμήσει την ομορφιά στη ζωή του,αν δεν έβλεπε την ασχήμια της αλλαγής? Ή ποιός θα νοιαζόταν να ζήσει με πάθος αυτές τις στιγμές,που θέλει να χαράξει μέσα του,αν δεν τον απειλούσε η λησμονιά του χρόνου?
Άρα μάλλον χρωστάμε τα χρώματα,τις εικόνες και τις μυρωδιές σ'όλα όσα μετά μας τις στερούν...αλλιώς θα ήταν απλά μια ρουτίνα,όπου η αλλαγή θα γινόταν η επιδίωξη......
(Πάλι ξέφυγα φαίνεται,αλλά με ταξίδεψε το άρθρο σου....Μ' άρεσε πολύ το θέμα που πραγματεύτηκες....)
:) Δεν υπάρχουν όρια σε αυτό το blog... Άσε που νομίζω ότι δεν ξέφυγες καθόλου, είσαι ακριβώς μέσα στο θέμα και το προχώρησες και λίγο παρακάτω από εκεί που το άφησα... Έχεις δίκιο για ό,τι πιστεύεις για τις αναμνήσεις... Αν δεν υπήρχε ο χρόνος και η αλλαγή ίσως να μην εκτιμούσαμε ποτέ σωστά τις στιγμές που σημάδεψαν τη ζωή μας... Συνεπώς ευτυχώς που υπάρχουν αυτά τα μικρά ερεθίσματα που ζωντανεύουν ανά πάσα στιγμή τη μνήμη μας που με τα χρόνια θολώνει ολοένα και περισσότερο... Το μελανό σημείο της υπόθεσης είναι αυτό ακριβώς που έχω υπογραμμίσει για την καταλληλότητα των στιγμών και των συνθηκών... Γιατί όσο σημαντικές κι αν καθιστά ο χρόνος τις αναμνήσεις μας, όταν περνάει προτού καταφέρεις να πεις σε κάποια άτομα πόσο σημαντικά ήταν κ είναι για σένα, δεν γυρνάει πίσω... Πιστεύω πάρα πολύ στο σύνθημα "carpe diem", όμως υπάρχουν περιπτώσεις στη ζωή μας που όσο κι αν θες να αγνοήσεις κάποια πράγματα και να κάνεις αυτό που νιώθεις, μπαίνει στη μέση το εξής ερώτημα: η απόφαση που θα πάρεις προτού πράξεις είναι μόνο δική σου ή μήπως πρέπει να σκεφτείς και την αντίδραση του άλλου; Ως γνωστόν η ελευθερία μας σταματάει εκεί που ξεκινάει η ελευθερία των άλλων... Για να επιστρέψω σ' αυτό που ήθελα να πω, ναι, ο χρόνος και η αλλαγή μας βοηθούν να εκτιμήσουμε την τύχη μας... όταν όμως είναι η αιτία για να μείνουν κάποιες καταστάσεις μετέωρες, χωρίς να φτάσουν ποτέ στο τέλος, με έντονα συναισθήματα που δεν εκφράστηκαν ποτέ, τότε τα πράγματα γίνονται περίπλοκα... και τo flash-back σε ωθεί να θυμηθείς και να σκεφτείς περισσότερα απ' όσα θα ήθελες... όπως τα όσα δεν έκανες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤέλος πάντων, επειδή θα καταλήξω να γράφω για ώρες, χαίρομαι που σου άρεσε το άρθρο μου... Ελπίζω η έμπνευσή μου αυτή τη φορά να μείνει κοντά μου και να πραγματευτώ ακόμη περισσότερα "υπαρξιακά" ζητήματα... :D
Μου φαίνεται ότι εδώ αναπτύσσεται μια πολύ εποικοδομητική συζήτηση... :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου τράβηξε την προσοχή κάτι που ανέφερες στο σχόλιό σου:
'Πιστεύω πάρα πολύ στο σύνθημα "carpe diem", όμως υπάρχουν περιπτώσεις στη ζωή μας που όσο κι αν θες να αγνοήσεις κάποια πράγματα και να κάνεις αυτό που νιώθεις, μπαίνει στη μέση το εξής ερώτημα: η απόφαση που θα πάρεις προτού πράξεις είναι μόνο δική σου ή μήπως πρέπει να σκεφτείς και την αντίδραση του άλλου; Ως γνωστόν η ελευθερία μας σταματάει εκεί που ξεκινάει η ελευθερία των άλλων'..
Πάνω σ' αυτό,λοιπόν,θα ήθελα να διατυπώσω κάποια πράγματα,διότι η κατάσταση αυτή με έχει προβληματίσει αρκετά στο παρελθόν..
Αρχικά,το να έχεις ως γνώμονα της ζωής σου το να μην αφήνεις ούτε μια στιγμή ανεκμετάλλευτη,είναι κάτι που σέβομαι απόλυτα και ακολουθώ,καθώς ο χρόνος μας στον κόσμο αυτό δεν αφήνει περιθώρια για σπατάλες και δεύτερες ευκαιρίες...
Όμως,ξέρεις επίσης τί πιστεύω?? Ότι η ελευθερία σου δεν σταματά πουθενά...Όσο κι αν αυτό μπορεί να τρομάζει ή να προβληματίζει,είσαι καταδικασμένος στην ελευθερία σου και κανείς δεν μπορεί να στη στερήσει...
Οι διαθέσιμες επιλογές σου είναι αυτές που μπορεί να επηρεάσει κάποιος ή κάτι,πάντα όμως καλείσαι να επιλέξεις ανάμεσα σε δύο,τουλάχιστον, δρόμους...
Έτσι,όταν τα διάφορα ερεθίσματα σου φέρνουν στο μυαλό τέτοιες περίπλοκες και 'ανεκπλήρωτες' καταστάσεις,ίσως θα πρέπει να σκεφτείς διαφορετικά...Και αυτό για τον εξής λόγο:
Γιατί ακόμα και εκεί που δεν αποκάλυψες και δεν έπραξες όλα όσα ήθελες,ΕΠΕΛΕΞΕΣ να μην το κάνεις...Είχες την ελευθερία σου και έτσι τη διαχειρίστηκες,με συνέπεια το ότι την έθεσες πάνω από τα συναισθήματα σου και την χρησιμοποίησες,για να πραγματοποιήσεις το πιο σωστό που θεωρούσες..κι ας μην ήταν το πιο θεμιτό για σένα.......
Οπότε,όταν στο νου σου έρχονται τέτοιες καταστάσεις,να μην σκέφτεσαι ότι έμειναν ανεκπλήρωτες...Να σκέφτεσαι ότι ήταν καταστάσεις πάνω από τις δυνάμεις πολλών,διότι με δική σου απόφαση και ελευθερία,δεν έπραξες σύμφωνα με τις επιθυμίες σου,αλλά σύμφωνα με το πιο σωστό όσο κι αν ήταν επώδυνο.....
Έτσι και στις περιπτώσεις αυτές άδραξες τη μέρα...όχι με την ευχαρίστηση...ίσως με αυτό που αδιόρατα αποκαλούν αρετή........
Σε γενικές γραμμές θα συμφωνήσω μαζί σου... καταλαβαίνω απολύτως τι εννοείς και ναι, είμαστε καταδικασμένοι στην ελευθερία μας... Γι' αυτό κι εμείς θέτουμε τα όρια στην ελευθερία αυτή όταν σχετιζόμαστε με άλλους ανθρώπους, προκειμένου να τους προστατέψουμε από καταστάσεις και αποκαλύψεις που ενώ σε μας φαντάζουν απολύτως φυσιολογικές, εκείνους ίσως τους τρομοκρατήσουν, τους απωθήσουν, τους απομακρύνουν, τους κάνουν να νιώσουν ότι απειλείται η ελευθερία τους κ οι επιλογές τους... Ότι με την απόφασή μας να τους πούμε την αλήθεια δεν υπολογίζουμε την υποσυνείδητη δική τους επιθυμία να κρατήσουν τα διακριτά όρια στη σχέση μας, συνεπώς να μην μάθουν κάποια πράγματα ακόμα κι αν τα υποψιάζονται... Πρέπει να σε ζάλισα γιατί μιλάω πολύ αόριστα... Παρόλα αυτά ελπίζω ότι κατάλαβες στο περίπου τι θέλω να πω... Η ελευθερία μας είναι απεριόριστη, εμείς είμαστε που την περιόριζουμε όταν βάζουμε τους άλλους πάνω από τον εαυτό μας - όταν τους αγαπάμε τόσο πολύ ώστε η ευημερία τους να είναι πιο σημαντική από την δική μας. Δυστυχώς υπάρχουν ορισμένοι άγραφοι νόμοι κ ταμπού που ενώ όλοι επιθυμούμε να τα ξεπεράσουμε, απαιτείται πολύ μεγάλο ψυχικό σθένος ώστε να ξεδιπλώσουμε την ελευθερία μας πέρα απ' αυτά κ να τα ξεπεράσουμε... Είναι οι συνέπειες αυτές που μας φοβίζουν περισσότερο. :)
ΑπάντησηΔιαγραφή